HÂNİ NEMRUD CANI NETTİ
Hakk’ı dost bil, Hakk’ı Râb bil bizi yoktan vareyledi.
İki cihan Serverini, Muhammedi yâr eyledi.
Öyle bir ümmet etti ki cennetini müjdeledi.
Livâ-ül Hamd sancağının gölgesini müjdeledi.
Bire yetmiş sevab ile ümid-vâr eyledi bizi.
Emmare-i nefsimize halâs-kâr eyledi bizi.
Adem ile çoğalıp da yayılırken yeryüzüne,
Akıl edip bir bak hele yedi katlı gökyüzüne.
Hani direk, hani sütun nasıl durur oralarda,
Bulutlardan yağan yağmur can verirken buralarda.
Mevsimleri sıra sıra menzilinde yürüten kim,
İçin için kaynatıp da o dağları eriten kim.
Hani Nemrud Tanrı idi sivrisinek sonu oldu,
Babildeki kulelerin ömre bedel bağı soldu.
Firavunu garkeyledi kızıldeniz sularına,
Musa ile, Harun ile halâs sundu kullarına.
Verdi Yusufa güzellik, verdi Davuda sedâ'yı,
Hak yoluna râm eyledi Cennetine şühedâ'yı.
Süleyman KARANFİL
.
