Çocuktum

Düşteydim

Ahşap sandalyenin üstünde

gökyüzünden şiir dinledim

Yüreğimi gıcırdattı rayların iniltisi

Ve ben sadece

şiiri sevdim

Çocukluğum harman yeri

Rüzgardı

Tozdu

Patoslar çekilirdi her akşam

Kayışın umarsızca dönüşünü izledim

Sıradan sandığımız

hayata benziyordu

Başa sardım bütün şiirleri

Yüreğime hasret çöktüğünde

Bir de gece

Aslında ne çok etkilendim

çocukluk esintilerinde

Tarlalar uzanıyordu boylu boyunca ruhuma

ve yollar

Doğa en nadir halısını serdiğinde usanmadan

İlmeklerinden tanırdım hayatın zorluğunu

Taşlar takılırdı ayağıma

Ve çocukluğum

İşlememde yarım bir gül gibi

İğne iplik kalırdım öylece

Yutkunurdum

Tren henüz istasyona gelmeden

Şiir bitmeden

yanardı ruhum

Kafiye gibi uzanırdı dağlar

Ve ninem elinde bastonuyla

bulutları çekip alırdı göğümden

Anam fırından ekmeği alıp

diğerini koyardı bekletmeden

Üretmek ne demek bildim

çocukluğumun harmanında

Sahura kaldırılmadığım içindi küskünlüğüm

Oyuncağın adı yoktu

ve kimsenin durup dinlenmeye vakti

Harmanda çay içmek

Tavana bakıp göğü seyretmek

Yerde dünya halısı

Başaklar yağardı her patosta üstümüze

Irgatların alın terlerine

Güneş olurdu içimdeki umut

Ahşap sandalyede çocukluğum

Bir de şiir 

En çok şiir

Demli çay gibi...