Hasreti Yirmi Beş Geçiyor

Bu Eser 30.01.2014 Tarihinde Haftanın Şiiri Seçilmiştir

HASRETİ YİRMİ BEŞ GEÇİYOR

 

Sessizlikte sustu!

Yalnızlığı yalnız bırakarak,

Açılmayan perdelerde kapandı,

Kuşkanatlarını kırarak.

Taşın yosun bağlayan yanı,

Güneşi sevmediğinden değil,

Mecburiyetindendir yası.

Baharları belki serindir ama

Yaz ortasında, en son o eritir karı.

 

Zaman, sabırsız genç bir delikanlı,

Bir seslen geri dönüp bakar mı?

Parmak aralarından su sızar da,

Uykularda zaman, su gibi akmaz mı?

 

Saat, şimdi geceye bir var!

Ayak sesleri uykuların,

Telaşlı kaçışları açık kapılardan,

Ben bilmez gibi yaparım,

Terk ediyorlar sen olmadığından.

 

Hızlı geçer seninle zaman…

Saatlerdir aslında, beklemekten geri kalan.

Hakikat! Bize böyle gelir…

Can sıkılır, insan üzülür,

Zaman, her zaman, koşar adım yürür.

 

Kaç sevda vurulur!

Gökyüzündeyken martı çığlıklarıyla,

İki candır hasında vurulan,

Düşerler deniz yangınlarına.

 

Seni sensiz aramalarım yok mu?

Ya beni bensiz bırakan “intiharlar” geceler boyu…

Aklımın sığındığı kalbimin gölgeleri…

Canım çıktı çıkacak sabah ışımaları.

 

Varsın, rüzgârda kurumuş yaprakları savursun,

Varsın, Nisan da kurumuş toprak yağmura doysun,

Patlasın tomurcuk! Yeşersin ağaç!

Tut elimi kış erisin, mevsim olsun İlkbahar.

Canımdan ötesi ölüm! Hoş gelir…

Sana kırgınım ama! Yine de özlüyorum… Ah! Sonbahar.

 

İsmail YILDIRIM; Her AŞK Her Mevsimde Bir İz Bırakır.