HAZANI İHBARIMDIR GÜLÜŞÜN

Hazanı ihbarımdır gülüşün

Sonlanmayan bir düş’ ün

İhaneti yalnızlığa

Aşka meyyal o son kurşun

Kalemin sarkacı

Çanda saklı uğultusu rüzgârın

Çalmayan şarkıların efkârı

Başıma buyruk sevdiğimse bir başkaldırı.

 

Cephesi yok yüreğimin

Mecazi fısıltılar ayyuka çıkan

Mevsimin sağdıcı iken rüzgâr

O kımıltı o sergüzeşt sözcükler

Sandık dolusu efsunlu gülüş

Ve evet, evet, hazanı ihbarımdır

Sezilerimde kaybettiğim nice dün özürlü düş.

 

Gündeyim.

Günsüz geçen ömrün gecesi idi

Dünde kaykılan binlerce sezi

Ayaklarımın altında ezilen

Ömür ve idamlık fermanlar

Feryadımı tek duyansa…

Duyulmazlıktan öte düşmeyen yakamdan

Firari bir sözcükten medet umduğum

Selametle yürümenin ta kendisi

Yarına meyyal bir hayali koynumda büyüttüğüm.

 

Hüznüme sahip çıkan sadece Mevla’m

Kim soruyorsa da bilsin ki O’nda saklı derman

Derdim tasam ne ki ölümsüzlükse mizacı gölgemin

Yaşasam da ölsem de beraber yolculuk ettiğim

Kalemim ve matemim.

 

Hazanı ihbar ediyorum

Haz etmediğim münafık seyri gölgelerin

Aşkı itham edenleri ise görmezden geliyorum

Gülmeyi nasıl da özledim, güzel Rabbim.

 

Sen gül yeter ki

Gamzelerinde güneşin seksin kuşlar

Rahmeti taşıyan taşan coşkumla

Yalnızlığımı idam ediyorum

Bir gülüşün yeter

Bir de güldürüşün

Varla yok arası bir mizansen

Tefe konsam da zaman zaman

Ve firar ediyorum işte

İçinde bulunduğum zaman ve mekândan.

 

Hayli ağır yüküm

Ağırdan aldığımsa ömrün yazmadığım

Son fermanı

Altına koyamadığımsa tek bir nokta

Üç noktalı mazinin külfeti taşarken omzumdan

İhbar ettiğimse bu sefer içimde saklı o çocuk

Başını bir kere olsun okşasaydın ya

Yâd ettiğimse dünün mizacı

Sahi, mutluluk hep mi bu kadar uzaktı?