HAZANIN Ç-AĞRISI

Düş gezginiydi ruhum.

 

Tutuşan eteklerinde tutulan nutkumda andım maziyi ve aşkı ve günün gözlerine baka kaldım. Mademki fıtratımda aşk yüreğin çeperine ektiğimse umut idi elbet derleyecektim hayatı sil baştan ve izafi olsa da mutluluk hayalini geçirdim üzerine ufkun ve şerh düştüm geceye.

 

 

Artık bitmişti yaz.

Hazanın ç/ağrısında soluklandı güneş

Ve batmasına dakikalar kala biliyordum ki;

Artık hazan mahsulüydü gülüşlerim

Seyrüseferinde mevsimin ant içtim Mevla’ma.

 

Katlarken acılarımı

Ütülemeden varlığımı

Dikiş tutmayan bir yara isem ne ki?

Yamaladığım mazinin kırışık yüzünde

Boydan boya serili mevsimin zaferi

Bir mizaçsa tutuklu kaldığım

Mihenk taşı olsa ne?

Vazgeçilmez değildi elbet varlığım.

 

Daha çok sevmenin mukaddes olduğu bir mevsime

Kanat açtı ruhum:

Mevsimlerden göç mevsimi.

Kuşların kırık kanatlarında saklı bir teselli adeta

Sözcüklerinse kamburundan kurtulduğu

İçimdeki gülün yapraklarını kuruttuğum:

Ah, bir nebze de kurusaydı ya gözyaşlarım…

 

Elbet vardı bir sebebi

Zamanını bekleyecektim nemli gözlerimin de

Yeniden seğirdiği bir tutulma:

Aşka tutulan

Ya da güneşin aya tutulduğu

Ayda saklıydı gece

Gecede saklı içimdeki sayısız bilmece

Muradımı dillendirmeden içimden geçen her şeye

Tek vakıf ve tanık olan Rabbime

Sadık olmanın meali…

 

Hazana düşkün yüreğim

Hüzün mahsulü kimi zaman sevinçlerim

Kanatlarım özgür

Kanatlarım kırık

Bahşedilen kadere kanaat

Eden bir seferi kuşun teselli bildiği

Her uçuş her düşüş

Mutlak acılardan çıkıp yola erişilesi

Bir sevinç.

Düştü gerçek olan

Gerçeklerle içli dışlı bir yakarış

Aykırı olsam da yeryüzünde

Kabul görmek nezdinde

Ve dilemması ömrün

Devşirme duygularla kimi zaman bir kördüğüm

Yakalanmaksa an meselesi:

Ölüm öncesi bir yansıma ya da yanılsama

Sevmekse illa ki yettiği kadar ömrün

Dolsa da dolmasa da vadesi hüznün