İyi insanlar bütün insanların emin ellerde oluğunu hissetmeden asla huzur bulamaz. Varlığın bütününe saygı duyanlar parçaya da sevgi duyarlar.  Anlamsız ve amaçsızlığa inanmadıkları için hayatlarında karamsarlık yer almadığından hiç bir zamanda mutsuz olmazlar.

Hüzün ve mutsuzluk benzer görünse de aslında iki ayrı meseledir.  Biri ötelerin bilinciyle hissi olarak istemsiz gelen burukluğun yansıması iken diğeri ânâ takılı kalmış hazdan yoksunsunluğun sonucundan etkilenmiş bir duygudur.  Hüzün tefekkürün bıraktığı iz mutsuzluk ise basit düşüncenin açmazıdır.  İlkinde bütünü kapsayan kuşatıcılıkltan doğan duyarlılık yani “her şey”,  diğerinde ise “ben” esastır.

İlginçtir ki işte bu dünyada başkalarının huzurunu kendi rahatına tercih eden onların mutluluğu ile beslenen hakiki insanlarda var. Onları göremezsiniz, şayet nasipli iseniz hislerinizle bulabilirsiniz ya da onlar sizi bulur.

İşte yaşam için gerekli olan anahtar veya aranılan formüllerin şifrelerinin tümü onlardadır.

Belki sıradan basit biri belki de ulaşılmaz zannettiğiniz kişi. O nedenle “her geceyi Kadir her geleni hızır bilmeli” ki her şey çoğunlukla bakıldığı gibi zannedilir fakat görebilme yetisine göre kişiye asıl kendisini gösterir.