Insan'sızlık

Yaşamayı Unuttuk Belki de. Komşulukların bilmem kaç yıldır ruhuna okuyoruz. Ne bir çay içimlik dostane komşumuz kaldı. Ne de dertleşmelik... İçimizdeki o güzel insanlara ne oldu? Ne ara soğuduk birbirimizden. Bu güvensizlikte nereden musallat oldu başımıza ? Yaşadığımız bu kimsesizliğin git gide ağırlığında ezilmekteyiz. Evimizin anahtarını emanet ederdik eskiden. Şimdi kimsenin yüzüne bile bakamıyoruz selam vermek için bile ki tanımıyoruz hatta ! Ne alt ne üst nede karşı komşumuzu. Bu güven duygumuzu suistimal edip hepimizi birbirimizden soğutanlara yazıklar olsun.