KALE GİBİ DİKİM KALEMLE SÖZLENDİĞİM

Her düşü sen bildim: her sende saklıydı düşlediklerim.

Bitimsizdir maruzatım

İçimdeki acım ve şahlandıkça yılkı atım.

Hizaya gelmedi yürek

Kerbela’sı dünün sevmeye hep mi tek yürek gerek?

 

İzafidir yolculuğum

Bir ileri iki geri

Mahşeri kalabalığın haz yüklü gıybeti

Layığıyla sevip yaşamaktı oysa amaç.

Hırlayan köpek başını okşadığımda

Anaç bir teselli babında

Yalnızlığın ikliminde dönendiğim bir kumpas misali

Kördüğüm olmuş duyguların girdabında

Ve işte tutuldum rüzgâra ansızın

Beylik değildi sözcüklerim

Ne çıkar mademki benlik sevdim insanları.

 

İkbalim, ihmalim, inisiyatif kullandığım ömür denen denklemin

Bozguna uğrattığı her gün

Nasıl ki hüzün dolu kabrim

Yaşamın meali bu mu olmalıydı?

Çıfıt çarşısı nice insan

Cinnete mahal veren

Oysaki cennet bellemişken hayatı

O girizgâh ki yarıladığım yol

O güzergâh ki tembih edilmiş kalbime sığan hasbıhal

Ettiğim güzelliklerde saklı değil miydi kurduğum onca hayal?

 

Biz g/izin peşindeyim

İtiraf edemediğim neyse

Tensiye ettiğim ne çok duygu

İlamı aşkın

İdam fermanıma attığım imzamın

Olmalı mıydı bir kuyruğu?

Kuytularda gezinen fısıltılar

Kula kulluk eden farazi sevgiler

Sakıncalı mı hep yaşamak?

Yankısı duyulmayan sesim

Ölümün izdivacına dünden talibim.

 

Rengim bazen beyaz bazen pembe

Karanlığı delen gözlerim

Özlemin yükü kolladığım kadar arkamı

Yalnızlığın kıskacında yazılmamış fermanım

Yâd edilesi dünüm, mizacım

Kale gibi dikim

Kalem ile sözlendiğim gecenin peçesine konan bir kuş gibi

Kanat açtığım şiirlerin güftesine sadık bir nefer

Kilitli kalbimden firar ettim edeli

Hazzı yaşamın belki de ölümde gizli