KAN MEVSİMİ

Düştü bir kere kan beyaz karlara
Aklar allansın görsün bu mevsimi
Sıcak kan aksın, ebedi soğuğa
Zaman dursun, görmeden nefesimi


Soğuk, ayaz geldi puslu geçmişten
Buhranın eski, tozlu, kokusuyla
Zaman ırmağı donmuş bu gelişten
İçinde hayat barındıran suyla


Kaldıramıyor adımları, yerler
Hepsinin altına çekilmiş acı
Sessizce uyudu o büyük erler
Hepsi oldu bir şanlı dağın tacı!


Üzerimizde ki hafif siyah sis
Engelliyor buhar olup uçmayı
Sema ve ruh daki bilinmez akis
Öğretiyor, bilinmeze kaçmayı


Kan fezasında, anlamsız vukular
İnsan denen devleri aramakta
Düşen her al hep akları sorgular
Oysa cevap, içindeki ırakta


Burası, soğukça bir dehliz
Mevsimi kandır günahı da vicdan!
Bir küçücük kıvılcımlık hayaliz
Akıl kelepçe hayat ise zindan