…Amasra maden şehitlerinin aziz ruhuna rahmetle…

 

Bir somun ekmek için alnından aktı terin

Yüreğe kor düşürdü göz yaşartan kaderin

 

Helâl rızık peşinde, kazma kürek salladın

Hüzünlü yüreklere, yaşla yazıldı adın

 

Bir hayata karşılık, aldın ekmek parası

Kat kat yerin altında, yandı ömrün çırası

 

Yüzün siyah, alnın ak; ölürken de bir hoştun

Elinde külüngünle ölümsüzlüğe koştun

 

Ey sonsuzluk yolcusu, bahtın kömürden kara

Zamansız gidişinle yürekte açtın yara

 

Daldın derin uykuya, bakışın uzak düştü

Yolunu gözleyenin, saçlarına ak düştü

 

Akşam dönmedin eve, yuvalar viran kaldı

Siyah beyaz resimde, bahtiyar bir ân kaldı

 

Ayrılık köz misali, yürekleri dağladı

Beşikte körpe bebek; ana, bacı ağladı

 

Dost bildiğin toprağın yabancısı değilsin

İnsanlık terli alnın karşısında eğilsin

 

Bu dünya gurbetinden göç eyledi yiğitler

Bu acıyı tarife, aciz kalır beyitler…

 

Güneşin uzağında, sabahın adı vardı

Kim bilir her birinin nice muradı vardı

 

Amasra'nın ocağı, gözyaşıyla yıkandı

Kırk tane güzel insan, ölümsüzlüğe kandı

 

Kara elmas uğruna, göç ettiniz ey canlar!...

Söndü hayat güneşi, kayboldu heyecanlar

 

Yaşadığımız acı, ibret olsun âleme

Deniz mürekkep olsa, yetmez dertli kaleme

 

Ülkemin dört yanında, gözyaşları çağlasın

Bu tarifsiz acıya, kalbi olan ağlasın…

 

M. NİHAT MALKOÇ