Kebûter
Kebûter
Uçtukça hayâl-i yâr gözde
Ârâma bulup medâr sözde
Şeb-dâne-yi dîde-yi terimle
Meşgul olurum kebûterimle
Bir öyle enîs-i cân bulunmaz
Ammâ o da her zamân bulunmaz
Terk eylemiş işte âşiyânı
Hâki iken olmuş âsumânî
Baktıkça o sun’-i ber-kemâle
Şâhîn-i kazâ gelir hayâle
Göklerde gezen o bâl-i menkûş
Bir gün olacak zemîne mefrûş
Hoşnûd musun bu ibtilâdan
Bilmem ne usandın inzivâdan
Bir beyza içinde hayli eyyâm
Tenhâca kapandın ettin ârâm
Âh olsa İdim şu sırra vâkıf
Nerden girip oldun anda âkif
Çıktın büyüyüp fezâ-yı feyze
Hatırda mı tenk-nây-ı beyza
Geh arkadaşınla gâh tenhâ
Hürrüm diyerek uçarsın ammâ
Gâhî o nigâh-ı vahşet-âsâr
Hiss ettiriyor ki bir gamın var
Etmiş seni de karîn-i hayret
Hürriyet içinde bir esâret
Baksan görünür bu dâr-ı ibret
Sayyâd ile saydtan ibâret
Gördün mü bu dâm-gehte âzâd
Bir dâmın esiri sayd ü sayyâd
Âlem bu tarîke münseliktir
Yekdiğeri sayda münhemiktir
Bir gürk ana geldi oldu cellâd
Av bekler iken av oldu sayyâd
Bir başka cihân olunsa ibrâz
Etsek şuradan seninle pervâz
Dünyâ nedir anmasak unutsak
Âvâreyiz âşiyâna tutsak
Muallim Naci (Âteşpâre)
