KEDERE DE "EYVALLAH "

   Hep aynı devam eder mi hayat? Kimi zaman yüzümüz gülecek, kimi zaman da hüzün bulutları saracak. Hep neşeli olacağız ve hep kahkahalar mı duyulacak yuvamızdan? An gelecek, gün gelecek, hüzün dayanacak kapımıza. Ağlamalar yankılanacak odalardan. Keder saracak yüreğimizi.
  Güneş her doğduğunda, sevinçle mi karşılayacağız yeni günü? Hiç benzer mi her gün birbirine! Umudun yolunu gözlesek de kara bir bulut çökebilir üstümüze. Hep tebessüm edemeyiz elbette. Hayat farklı akıp gidebilir kimi zaman. Belki bunu bilmek , anlamak ve kabul edebilmektir hayatın asıl gerçeği. Sevinç ve keder yan yana yürür.
   Yüreğimiz bazen umut kervanına katılır bazen de kederlerle darmadağın olur. Bunu bilerek yaşamak gerek hayatı. Kederi de sevinci de taşımayı bilmeli. Aslanlar gibi cesur olmalıyız. Kederde de sevinçte de taşıyabilmeliyiz hayatı.
  Küsmeden, gücenmeden,  üzüntüyü silkeleyip üstümüzden, yeniden ayağa kalkmayı bilmeliyiz. Kedere de "eyvallah" diyip pişmeliyiz ve olgunluğa adım atıp "yandım" diyebilmeliyiz. Mevlâna Celaleddin- ı Rumî 'nin deyişiyle: "Hamdım, piştim, yandım." demenin olgunluğuna erişebilmeliyiz.
   Hz.Mevlâna'nın oğlu Sultan Veled de bakın ne güzel özetlemiş bir beytinde "eyvallah " sözünün anlamını:

 

  "Bize ne irs-ı peder ne servet ü ne cah kalmıştır.
   Şuur- ı hikmete karşı bir eyvallah kalmıştır. "

 

 

23 Nisan 2018