Günün yarı vaktinde, güneş ziyasını boşaltırken
Bir silsiledir merak, bitmek tükenmek bilmeyen.

Vakit geçer, günün lambasındaki gaz tükenir;
İsten küllenmiş gök, ufkun akislerinde tüllenir.

Başlar yol hazırlığı, batmakta olan güne doğru;
Yürürsünüz, yaşanmamış taze bir geceye doğru.

Arkanızda bıraktığınız nasipsiz bir gündüzdür;
Hızlıca yetişmek istediğiniz yarınsa öksüzdür.

Seni yolcu eden sevinçtir, karşılayansa keder;
Arkandan ağlar, kaderine terk ettiğin maşer.

Seni karşılayan toprağında güller taşıyan şehir,
Ölü bir deniz kadar derin, karanlık ve dingindir.

Yarım masalı geride bırakıp geceye gömersin;
Ölümü seçen gülün önünde diz üstüne çökersin.

Etrafta loş bir ışık ve mehtaptan süzülen musiki,
Hangi sözcüklerle betimlenir, bu kifayetsiz ezgi.

Artık, merak sarmıştır koca şehri, boydan boya
Saat, ölümle başa baş gitmektedir, yalnızlığa.

Zamanın lâbirentlerinde dolaşan geçmişin peşinde
Gizler sandukasının üzerine atılmış örtü, elinde…

Türbe köşelerinde kalakalmış boş mezarın sahibi
Önü alınmaz zamanda beyhûde abidelerin keşfi…

Dolanmış mı yollar? Çözülür sanırsın günü gelince;
Bekleyen mi var? Belli olur sanırsın günü gelince.

Kimdir bu bekleyen? Kimdir ziyaret edilen kişi?
Kıyamete değin refakatiyle ödüllendiren, ermişi…

Varlık sebebi aşk olan gülü bırakmak insafsızca
Bir gül bırakırım, parmağımdan damlayan suya.

Başlangıcı, ağzımdan dökülen sonsuz bir cümlenin
Sahiplenilmiş olmanın huzurunda kıyamete değin…

Dua kapılarının bir bir açıldığı o müstesna anda,
Hangi duayı edeceğini kestiremezsin, kafanda.

Gam zamanı ancak, şimdi bura gelmiş demektir;
Rüyama cebirden örülmüş bir hayat girmektedir.

Cennetliğin cennetliği yüreklerinden değil midir?
Tahayyüllerin ötesine geçmesinden değil midir?