Okuyup tabsıra-i ömrü esefsiz kapadım,
Ebediyyen uyusun toprağın altında adım.
Yatağım gerçi yosun örtülü bir taşlıktır
Yorulan cephem için taşlar ipek yastıktır.
Sargıdır kalbime sevdiklerimin hatırası
Sızlamak artık o şeydanınonulmaz yarası.
Yaşamakla bu karanlıkta hayal eksilmez
Bu dar ufkun kara yıldızları batmak bilmez.
Kış günü ruh-ı günahkarımı örter karlar,
Başım üstünde yazın afv ile al güller açar.

 

(tabsıra: ibret veren şey, ruh gözünü açan ibret.-esef: hayıflanma- cephe: çehre , alın, baş. - afv: affetme, bağışlama)