Kumral bir kadın geçiyor gece vakti bu sokaktan
Çinili evin önünde ışıkları seyrediyor
Ve bende onu seyrediyorum
Işıklar kapanıyor acısını saklıyor göğsüne
Tokasını umursamadan çıkartıyor
Yüzünü dönüyor gökyüzüne
Sessizce haykırdığını görüyorum
Kollarını birden açıyor ve dönüyor dans eder gibi
Hüzün bulutları birleşiyor üstünde
Yağmurlar yağdırıyorlar bedenine
Hiçbir şey umursamıyor kumral kadın
Saatlerce izlediği çinili evin ışıklarını bekliyor sadece
Gözlerinden kocaman bir hüzün damlıyor
Yağmurların tadı tuzlanıyor
Eteğine çamur sıçrıyor
Gözlerinden siyah bir güç dökülüyor
Süslü görüntüsünün arkasından
Enkazına sığınıyor kumral kadın
Bir gece vakti dize olduğundan habersiz
Dizlerinde karamsar bir yükle yığılıyor çamurların ortasına
Yüzünde yalnızlığın çizgileri besbelli
İstemsizce kasılıyor dudakları
Hıçkırdığını görüyorum
Kimseler kaldırmıyor kumral kadını
Acıları tutuyor kollarından
Bir sokak lambasına dayıyor sırtını
Paketinde kalan son sigarayı
Zorla götürüyor dudaklarına
Çakmak ilk seferde yanıyor
Ciğerlerini katranlara buluyor
Kimseler görmeden kalkıyor ve gidiyor kumral kadın
 

 

Emir MİTHAT