Kitabın Adı: İnsan Neyle Yaşar

Yazarı: L. N. Tolstoy

Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları

I.Basım, Eylül, 2012, İstanbul

XXXXIII. Basım, Ekim 2022, İstanbul

86 sayfa

Okuma Tarihi: 1-8 Şubat 2023

Kaynak: Vikipedi

“O anda Tanrı’nın ilk kelamını hatırladım: ‘İnsanda ne var öğren?’ İnsanda sevgi olduğunu anlamıştım.”(İnsan Neyle Yaşar, 25.s.)

                                                                      İNSANA DAİR İNSANCA BİR BAKIŞ

                 “İnsan”ı ilgilendiren hemen her konuya ilgi duymuş ve bunu hikâyelerine taşımış bir yazar Tolstoy. Sade, içten, gösterişten uzak bir anlatımı var. Halden anlayan ve insan hallerini, duygularını hikâyeleştiren yazar, sevgiyi nakşetmiş diline ve seçtiği konulara. Sevgiyle kucaklıyor okuru. Sevgiye, hoşgörüye, sabırlı olmaya davet ediyor. İnsanın ancak sevgiyle hayata ve sevdiklerine tutunabileceğine yürekten inanıyor. İncil’den aldığı bölümlerle başlamış bazı hikâyelerine. Kutsal kitabın rehberliğinde kurgulamış öykülerini.

               “Yavrularım, sözle ve dille değil, eylemle ve içtenlikle sevelim.” (1. Yuhanna 4:7. bap)

               “Sevmeyen kişi Tanrı’yı tanımaz. Çünkü Tanrı sevgidir.”(1. Yuhanna 4:8. bap)

                  Toplam altı öykü yer alıyor kitapta. Her bir hikâye; konusu ve diliyle sevmenin, hoşgörülü olmanın insana yaşatacağı güzelliklere dikkat çekiyor. Okuyucuyla sohbet eder gibi sıcak, samimi bir üslupla kaleme almış öykülerini.

                  “Vaktiyle karısı ve çocuklarıyla bir mujik kulübesinde yaşayan bir ayakkabıcı vardı. Ne ev kendinindi, ne toprağı vardı; ailesini de ayakkabıcılıkla geçindirirdi.”(2.s.)

                    Fazla betimlemelere boğmadan insanı en yalın haliyle tanıtıyor: “Semyon’un karısı erkenden toplamıştı ortalığı. Odun kırmış, su taşımış, çocukları doyurmuş, kendi de bir şeyler yiyip düşünceye dalmıştı.” (7.s.)

                    Yazar, öyle etkili sözler söylüyor ki adeta içinizdeki karanlık tarafları bir ışık tutup aydınlatıyor.

                   “Anlaşılan atalarımız boşuna dememiş: İnsan ana babasız yaşar, Tanrı’sız yaşayamaz.” (22.s.)

                   İnanç dünyamıza, duygu ve düşünce dünyamıza “sevgi” tohumunu ekiyor hikâyeleriyle.

                   “O anda Tanrı’nın ilk kelamını hatırladım: ‘İnsan da ne var öğren. İnsanda sevgi olduğunu anlamıştım.” (25.s.)

                    Kitaba adını veren öykü, “İnsan Neyle Yaşar?” öyküsündeki şu satırlar, önemli duygulara işaret ediyor: Merhamet ve sevgi.

                    “Kadının başkasının çocuklarına acıyıp ağlamasını görünce, içinde yaşayan Tanrı’yı gördüm ve insan neyle yaşar anladım.” (26.s.)

                     “Sevgi” ye dair çok güçlü mesajlar var. Sevginin gücünü keşfediyorsunuz o mesajlarda: “Her insanın kendisi için kaygılanarak değil, sevgiyle yaşadığını öğrendim.”( 26.s.)

                     Sözün özü; hayata, insana ve birçok değerli duyguya dair hikâyelerin buluştuğu bu eseri bir solukta ve duygulanarak okuyacağınızı düşünüyorum. Hacim olarak hafif ama duygu yönüyle yoğun bir eser olan “İnsan Neyle Yaşar?”, kalbinize sıcacık dokunuşlar yapacak bir eser.

                      İyi okumalar!

Eserden Bölümler:

 “İnsanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş. Seven insan Tanrı’nın, Tanrı da onun içindedir, çünkü Tanrı sevgidir.” (27.s.)

“Küçük çocuklar gibi olmazsanız, Göklerin Egemenliği’ne asla giremezsiniz.”(61.s.)

“Anlaşılan talih tekerlek gibi dönüyor, -dedi.- Bazısını yükseltirken, bazısını düşürüyor.”

                                                                                                                                 (83.s.)

Öykülere Dair Birkaç Satır:

.“İnsan Neyle Yaşar?”: Sevginin, Tanrı’nın varlığının gücünü etkili bir dille anlatmış.

.“Kıvılcımı Söndürmeyen Ateşi Zapt Edemez”: Uzlaşmanın, affedici olmanın hayatımızı ne kadar kolaylaştıracağı mesajını veriyor.

.“Mum”: Tanrı’nın gücünün iyilikte, iyilik yapmakta saklı olduğu anlatılmış.

.“Kızlar Büyüklerden Akıllıymış”: Sıradan bir olaydan güzel bir ders çıkarıyorsunuz. Olaylara, olanlara bir çocuk masumiyetiyle bakabilmek, olanları, yaşanan olumsuzlukları büyütmemek…

.”İnsana Çok Toprak Gerekir mi?”: Hırsın, aç gözlü olmanın acı sonu… Yetinmeyi bilmemenin, daha fazlasını istemenin acıklı, ibretlik hikâyesi…

.”İlyas”: Gerçek mutluluğun ne olduğu anlatılmış.