MEĞERSE

Güneşi de küstürdük, kırgın bakmakta bize,

Hayata zehir kattık, kalplere kin doldurduk.

Duyguları yok ettik, merhamet geldi dize,

Çiçekleri unuttuk, sevmeyerek soldurduk.

Şimdi güneş kadardık, yarışsaydık meğerse,

Mutluluğu tadardık, barışsaydık meğerse.

 

Çalışmaktan hoşlanmaz, hazır gelsin isteriz,

Soğan ekmek yiyene, hor bakarak geçeriz.

Kalbimiz; kir, is, görmez, el âleme pis deriz,

Hoşgörüden mahrumuz, zengin fakir seçeriz.

Taştan katı yürekler, kapkaraymış meğer se,

Şaklabanlık taslayan, maskaraymış meğerse.

 

Evren bir hoş ahenkmiş, bakmadık nazar ile

Nefret bendimiz taştı, “ya sabır” çekemedik.

Tebessüm etmek varken, kalp kırdık azar ile

Hep kendimizi sevdik, dünyaya ekemedik.

Affedene ne mutlu, insan buymuş meğer se,

Kıskançlıkla bencillik, çirkin huymuş meğerse.

 

Bayat ekmek dağıtır, sevap yaptık sayarız,

Kul hakkına aldırmaz, pek kârdayız sanırız.

Sözümüzü tutmayız, aldatmazsak cayarız,

Çıkarımız her şeyidir, nefis doymaz tanırız.
Kandırılan kendimiz, el değilmiş meğer se,

Dik durmayı bilmeyen, hep eğilmiş meğerse.

Sakın bize değmeyin, yanarsa yansın âlem,

Bir pireye kızdık mı, birkaç yorgan yakarız.

Menfaat göremezsek, asla oynatmaz kalem,

Yoksul garip boş söylem, keyfimize bakarız.

Paylaşmayı sevende, vefa çokmuş meğer se,

Kendisi muhtaç iken, veren tokmuş meğerse.

 

Adalet sarsılırsa, dünyada düzen kalmaz,

Hoşgörüsüz yürekten, huzur çabuk sökülür.

Mazlum ahı alırsan, çıkar sonraya kalmaz,

Kalpler kırmaya gelmez, kristaldir dökülür,

Gönlümüze kin değil, abır emmiş meğer se,

Öfkelenen bedene, sabır gemmiş meğerse.