MEVSİM ARTIK KIŞ VAKTİ KIRAĞILAR DÜŞÜYOR

"Mevsim artık kış vakti. Yanağa kar, kırağı düşmese miydi gayri"

 

Şahamettin hocama ,

 

 

 

Solmayacak dediğin gül yanağın üstüne,
Mevsim artık kış vakti,kırağılar düşüyor.
Mestinesin,mestine deli gönül mestine,
Akıp giden yıllara inan aklım şaşıyor.

 

Feryadeden yüreğim şu yorgun kafesinde,
Hasbahçede gördüğüm güllerin nefesinde.
Bir turna kanadında,bir bülbülün sesinde
Uslanmayan şu gönlüm dağı,taşı aşıyor.

 

Dost görünen insanlar birleşirken riya'da
Unutturdun yüzünü göremedim rüyada.
Vefayı bilmeyenle,şu vefasız dünyada,
Can tende ızdırabda bilmem Nasıl yaşıyor.

 

Cananımsın dediğim bırakırken yalınız
Küllenmiş hatıralar bir an olsun kalınız
Bahtiyar eyleyip de sinenize alınız,
Zemheri soğuğunda karlar yağmış üşüyor.

 

ŞAHAMETTİN hocamın kırağıyla derdi var

Ak düşerken saçına eylemesin ahû-zar

Mihenk taşına sordum,yüreğinde sim-ü-zer

SEFERİ'de uzaktan dertlerini eşiyor

 

Süleyman KARANFİL