“Kendi içime akıyorum ve kendimden kopan alevleri içiyorum yeniden..

Kanıyor sanki içim,dokundukça yanıyor ellerim...”



Kafka “hasta bir adamı sevebilecek kadar hasta bir kadın”dan bashediyordu ..

Kasvetli bir hava vardı , gecenin hüznünün yarı aralık kalmış kapılardan sızdığı bu gecelerde zincirlenmiş sözcükler morarıyordu dudaklarımda..



-“Hüzünlü öpücükler seni rahatlatıyor. "Hüzün" dudakları son kez birleştiriyor ve ayırmak istemiyor !.” -



Kudret ve güç hâlâ senindir Milena!

Hıçkırarak ağla bütün kutsal bildiklerinin önünde!

Sen,günah olanı o kadar çok sevdin ki

merhameti olan hiçbir tanrının ateşi,yanmazdı bu kadar sevgiye

ve evrende hiçbir haz bu kadar yüksek yankılanmazdı!..

Tutkularını giyin bu gece ve al dudaklarının arasına günah bildiklerini.

Bu gece çağlayan sular anlatsın geçmişimizi.’Hangimiz hangi an kaybettik kendimizi ?’

Zaman, işte tam orada dursun Milena! Ve kutsal olanlar kendi merhametini sorgulasın.



Dudaklarının arasında günah bildiklerin...

En güzel bitkileri sarmışsın.

En güzel kadehlere en günah kırmızıları boşaltmışsın.

En güzelin teni değmiş dudaklarına...

Dudaklardan süzülmüş kadehlerden taşan en koyu kırmızılar.

En baş döndüren dumanlar üflenmiş o dudaklardan.

Ve en yasak olanlar söylenmiş ..

Çek ve kurtar kendini!Çünkü at ve kurtul kendinden!.

Karanlığı içine doğuran gece için bir mum yak!

Cehennemin ateşinden çalıp en güzel dileğini tut..

Ve artık söndür ateşi!

Geceyi karanlığıyla  rahat bırak Milena!

Üflediğin duman “uzak” olanı bulacak...











- Meshedicek yıldızlar geceyi ve bir gün çarmıhtan kurtulmuş sevinç getiren haberler çalacak kapılarımızı.-