Munkalibdir ibr-i nâ-bûdîye peydânın sonu

Bir tereddüd arz eder tedkîk-i eşyânın sonu

 

Evvel ü âhirde bir reng-i selâmet görmedim

Gelmiyor pâyân ile hayfâ ki pâyânın sonu

 

Na'ra-i mestâneden dûr olmasun nev'-i beşer

Bir hazîn feryâd ise âvâze-i şânın sonu

 

Evvelinde şevk-i ümmîd-i safâ peymâ-nümûn

Gam-fezâ bir ye'sdir tahsîl-i irfânın sonu

 

Nokta-i deycûr-ı ömrüm ömre çekmez hâtime

Devr ile kâbil midir gelmek bu devrânın sonu

 

Tâli‘-i şeb-rengim aslâ subha makrûn olmadı

Subh olurken dem-be-dem her leyl-i yeldânın sonu

 

Çihre-i matlûbumu ümmîdidir deycûr eden

Ben derim bahş-ı elemdir kasd-ı insânın sonu

 

Şu'le-i ümmîd olurken rehber-i ye's ü fütûr

Zulmet-efzâ olmasın mı her tecellânın sonu

 

Bu sütûrı makber-i eslâfa tahrîr eyledi

Fikr-i Ekrem'den doğan ol zulmet-ârânın sonu

 

 

İnal, İbnü'l-Emin Mahmud Kemal (1988). Son Asır Türk Şairleri. C. II. İstanbul: Dergah Yay. 940.