Murabba
 
Seni bend itdi çün ol zülf-i semen-sây gönül
Kılmadun dahı halâs olmak içün vây gönül
İtdi sevdâ seni âlemlere rüsvây gönül
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
İy hayâl-i ser-i zülfüne gönül mahrem-i râz
Dest-i kûtâhuma baş egmedi ol zülf-i dırâz
Virdi ol perdede iy mutrib-i uşşâk-nüvâz
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
Yâr-ı mahrem kanı arz itmege derd ü gam-ı dil
Ki hemîn âh-ı sehergâh-durur hemdem-i dil
Leb-i cân-bahşun eger virmez ise merhem-i dil
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
Zülfünün salalı hindûsı gönül boynına bend
Cân u dil kim ola her lahza giriftâr-ı kemend
Nice ola cigerüm âteş-i şevkunla sipend
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
Cânumı kıldı revân gamzen okı haste vü zâr
Gönlümi turralarun eyledi bî-sabr u karâr
Âh u efgân idüben çagıruram leyl ü nehâr
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
Dil elinden nice bir kendümi âvâre kılam
Tîg-i hasretle demidür cigeri pâre kılam
Akl u dil oldı revân derdine ne çâre kılam
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
Gül yüzün gülşene hemdem oluban hâr ile hes
Bülbül-i hôş-nefesi oldı giriftâr-ı kafes
Nâle vü zâr-ıla dirse bu Melîhî n’ola bes
Gönül ey vây gönül vây gönül ey vây gönül
 
(Timurtaş 1974: 532)