Mutluyum

İnandığım gibi yaşıyorum. Bedenim, ruhum, nefsim, aklım… Teslim olmuş bu inanca! İçimde ki fırtınalar çoktan dindi.

 

Mutluyum

Koşmuyorum bir yere… Eninde sonunda hedefin bittiği yer belli. Hedefin ne olduğu değil, sebebini süzüyorum ve düşünüyorum. Eğer yeni bir tat keşfedersem şükrediyorum.

 

Mutluyum

İnsanları seyrederken gülüyorum.  Yağmurdan kaçanlar doluya tutuluyor. Yoldan geçerken geçmeme izin vermeyen arabanın, trafik kazası yüzünden durduğunu görüyorum. Merakla bakıyorum, arabayı sırtına alıp, götürecek mi diye!  Doymayan insana gülüyorum. Yedikçe aynı tat, kat kat hamburger! Tıpkı, aynı yoldan hep geçerken adres soran insan gibi…

 

Mutluyum

Ben eğlenmiyorum diye… Eğlenmek adına gelecekte kaldıramayacak yük haline gelecek, na para biriktiriyorum, ne makam peşinde koşuyorum, ne de alışveriş fantezim var.

 

Mutluyum

Neyim varsa paylaşıyorum. Haktan alıp halka veriyorum. Bende olmadıkça, yardım isteyene var diyerek yalan söylemiyorum. Yok dediğimde, etrafımda kimse de olmuyor.  Bende inandığım alemde yok oluyorum.   

 

Mutluyum

Kimseyi övmüyorum, alkışlamıyorum. Yokluk içinde olduğumdan bana da kimse bunu yakıştırmıyor çok şükür! Bir ömürlük askerlik vazifesi verilmiş diyorum. Yalnızca inancıma saldıranın karşısında kükrüyorum. O zaman fark ederler beni.

 

Mutluyum

Ölmeden öldüm. Suyun için de duruldum. Buharına sarıldım. Kurudukça toprağı gördüler beni değil… O toprak da ilim oldum, meyve, sebze oldum, kokusunda sıddıkı yaydım. Bir gün ezselerde rezidanslarla, bahçesinde yeşillendim durdum. Yeşilim sürekli şekil değiştirdi, rengim değişti…

 

Mutluyum

Dünya dar diyenlere dar değil dedim. Kainata sarıldım yar oldum. Ruhum bu yüzden tenden çıktı. Her yerde gördüğüm aynı, bir’e şahit oldum. Rakamları unuttum, elif oldum. Vav içinde salladılar bebek oldum. Olgunlaştıkça dirildim, doğruldum.

 

Mutluyum

Kimse tanımaz beni. Her bedenin içinde benim, insanım. Bize karıştım. Bir ben var benden dışarı biz... Yok oldum.

 

Saffet Kuramaz