N’ideyin sahn-ı çemen seyrini cânânum yok
Bir yanumca salınur serv-i hırâmânum yok

Emdürür gerçi lebin vaslına cânlar virene
Leb-i cân-bahşını emsem dimeğe cânum yok

Bağrumun başına dâğ-ı gamı odlar yakalı
Kaldum ayakda kara başuma dermânum yok

Nice da‘vet ideyin ol periyi dâ’ireye
Hâtem-i la‘li gibi mühr-i Süleymân’um yok

Enverî gülşen-i kûyunda figânlar eyler
Dime iy gonca-dehen bülbül-i nâlânum yok

(Çeltik 207: 112-113)