NE ZAMANKİ ŞİİR DÜŞMESE B-AĞRIMDAN

‘’Beni vur saatin altında seni seviyorumdur bu

Şiir yazan bir adamın fotoğrafı var yanımda

Kendi ölümlü sanıyor onu getirdim ganimettir…’’ (Alıntı)

Bölük pörçük düşler

Karelerin ibaresinde yan gelip yatan bir göçük

Altında kalan ıstırabı sarıp sarmaladım da getirdim sana

Bir eskiz ise ömür

Ezkaza yolda kaldığım olmasa bir rivayet

Günü b/öldüğüm her hecede saklı göçebe ruhum

Dişlerini fırçalayıp şiirlerin yatıya kaldığı.

Keman sesi ve tuşlanan insanlık

Duş sesi belli ki şiirler arınıyor imgelerden

Her namaz vakti nurlu yüzü semanın

Düş birikintilerini uyutup da namaza duran annemin ihbarı

Elbet kürediği ömründe temize geçtiği her sayfa

Aşkın salınımında yitip giden bir ölü gibi

Yalın seyri ömrün de bir ithaf

Kaynayan beyninde ölümün

Öbek öbek asalet.

Kanayan tabiri caizse sefalet

Günü de koşut bilmek nasıl ki zaruret

Şimdi kabrinde dünün, ölümlü bir seyyah iken

Yüreğin sayacı adeta atardamar mahiyetinde

Duygulardan akan imgelerin telaşı

Hani olur da taşkınlara sebebiyet verir

Damlamayan muslukta akan kir değil de ihanet

Yaşlı şehrin ruhu göçmeden

Geceye de inme inmeden

Düşmeli yollara bir an evvel.

Yürek kazan aşk kepçe

Hörgücü lanetin alttan alan bir rivayet

Çizip de eşkâlini şehrin

Dokunaklı bir göğü de takibe alıp kuşluk vakti

Nereye tüneyecekse bunca dirayet

Önünü almalı sözcüklerin

Sırtını sıvazladığım kadar

Islıklanan niyazlarım

Şükür ki Allah katında karşılık bulma umuduyla.

Camdan sarkıttığım sepete yuva yapan bunca kehanet

Yerini bulur ya da bulmaz gerçeklerin hattında

Nöbete duran emir eri mademki kelam

Aşkla sarmaladığım ilham

Kaçkın aklımda saklı nice m/eziyet

Ruhu duymaz da kıtaların

Ne zamanki dalsam derinlere

Sanır ki şair unuttu ve savdı sırasını

Görmeyi unuttuğu değildi

Görünmezliğin sicilinde bir sabıka kaydı

Ne zamanki şiir düşmese b/ağrımdan

İdamı kendi elinden kâhin yüreğin

Bir sofu ki nazı niyazı bitimsiz bir türkünün öncüsü.