ÖZLEDİM
ÖZLEDİM
Vazgeçtim geceyi
üzerime örtmekten,
Yıldızları sayıp
toplamaktan,
Hatta çarpıp
çıkartmaktan,
Ayla yatıp
kalmaktan da vazgeçtim.
Günleri de
saymıyorum artık
Haftalar ne
çabuk gelip geçiyor.
Kaç yaşıma
girdiğimi de karıştırıyorum
Bazen bir yıl eksik
bazen bir fazla.
Eskisi gibi
özlemiyorum artık sonbaharı.
Savrulan
yapraklar gözüme ilişmiyor…
Rüzgârın asiliği
de umurumda değil!
Bulutlara da
bakmıyorum eskisi gibi,
Nasıl olsa sözüm
geçmezdi.
Aklıma geldi birden,
kalemlerim, ah! Kalemlerim.
El sallayarak
onları da yolcu ettim.
Biri hariç
“Kurşun!” olanı
“O!” Hep cebimde
belki en son çare.
Hatırı sayılır
acılar kaldı yüreğimde.
Biliyor musun? Onlar
bile acıtmıyor artık canımı!
Kopyalanmış gibi
her şey,
Asılları
yırtılmış yüzlerde garip bir maske!
Sen! Hatırlamazsın,
ben! Çok iyi bilirim…
Akşamları çok
erken çökerdi içime.
Gözlerim
bavulsuz bir yolcu gibi,
Yuvasından çıkar
ince uzun yollara düşerdi avare.
Ama şu kapı! Var
ya şu kapı!
Açılsa şu kapı!
Tüm haşmetiyle
gıcırtılı,
Ve sormadan bana,
Dese; “Ben”
geldim,
Gençliğimin
buruk hatırası!
Ne derim ki,
bilmem şaşkınlığımda,
Seni çok
özledim!
Seni çok
seviyorum dan başka.
