Pozcu kayalıkları

dalgalar vurduğunda yüzümüze
hayal yıkıklıklarımızı
üstelik kurarken daha yeni
bulaştırırdık isyanımızı yenidenliğimize
yarım ekmek arasında ince bir dilim
tantuni kokusu birde
mor yüzlü denizlerce

penceresiz gecelerimizde
camda bakardı yüzümüzün yüzümüze söyleyecekleri
uzakların yakınına vuran aşklarımıza
kıstırılmış sesimiz kayalıklarında
avaz avaz ışıklar gibi
sevdik sevilmeyi beceremediğimiz kadardan çok
taşlarla doldurduk kalbimizi sonra

ağzı çığlık dolu bir kibrit
dumanının sonrası isinde
bizde
martıları çiziyorduk sigaramızla
uykusuz kayalıklarımıza
ellerimiz hep üşümüştü
dudaklarımız ateşler içindeyken

uydururken gece yarısı kayalıklarda şarkımızı
uyduramazdık hiç saçlarıyıldızlar dolu öykümüzden
avucuna almış yüzünü düşünceler içinde geleceğimizi
uydururduk kahramansız düşlere kendimizi
çünkü bize okyanuslar gerek
gökyüzüne yıldızlar dökerdik
yitirmeyelim diye bizi

tütün rengi
resimlerde gülerdik
ardımızda bıraktıklarımız gibi
boyacı çocuğun beklediği hala
büyüdük böyle içimizden

sabahlarımız hep yeni bir yolculuk
sırtımızda dün gece
iki parmak şıklatmasıydı gibi neşemiz
susardık sonra bıraktığımız rüzgarlara
kayalıklarımızda kalmıştır aklımız çünkü
daha yeni sürünmüştük portakal ağaçlarına

bekle pozcu kayalıkları
konuşuruz yine
sallarken ayaklarımızı ayışıklarına
aramızda kalır anılarımız
aramızda kimse olmadığından değil
hep aynı olduğundan yıllarımız