REBABNÂME’DEN
Mevlanâ’dır evliyâ kutbu bilin,
ne kim ol buyurdise anı kılın.
Tanrı’dan rahmettir anın sözleri,
körler okursa açıla gözleri.
Kangı kişi kim bu sözden yol vara,
Tanrı anın müzdini bana vere.
Yok idi mâlım, davarım kim verem;
dostluğun mâl ile belli gösterem.
Mâlı kim Tanrı bana verdi budur,
kim bu malı isteye ol usludur.
Uslu kişinin malı sözler olur;
mâlını verir bu sözleri alır.
Mâl topraktır, bu sözler candurur;
uslular andan kaçar, bunda durur.
Söz kalır bâkî, davar fânî olur;
diriyi tut, kogıl anı kim ölür.
Tanrı’yı tut kim kalasın sen ebed,
gün ü gece Tanrı’dan iste meded.
Yalvarıp, zârî kılıp degil ana;
rahmet etgil kendi lutfundan bana.
Gözümü aç kim seni belli görem;
damla gibi denize girem, duram.
Nitekim damla denize karılır;
iki kalmaz, damla, deniz bir olur.
Ben dahi damla gibi deniz olam;
ölmeyem, deniz gibi diri kalam.
Uslular hayran kalır bu sözlere,
kim “halâyık Hâlık’ı nite göre?”
Ben bulara eydürem kim ol yüzi;
kimse görmez, geri görür kendüzi.
Tanrı kendi nûrunu ana verir,
ol nur ile Tanrı’yı belli görür.
Nûr eger ola gözünde nur göre,
güneşin nûru ana gele dura.
Ben bulara ayduram kim ol yüzi
Kimse görmez gerü görür gendüzi
Tenri gendü nûrın ana verür
Ol nûr ile tenriyi bellü görür
Nûr eger ola gözinde nûr göre
Güneşin nûru ana gele dura
Nûr birdür iki görme sen anı
Cân olursa kişide göre cânı
Her nese kim sinde andan yok durur
Ol nese gerçi cihânda çok durur
Us gerek kim usları göre bile
Delünün ki ussı yok nete göre
Bil bunı kim usun anı bilmeye
Eyle kim cânsuz kişi cân görmeye
Harf içinde bu kadar mâni’ sığar
Bu söz ile uslu yukaru ağar
Fehm eder kim Tenri gördi Tenriyi
Tenri nûrıdur ki sordı Tenriyi
Mevlânâ gibi cihânda olmadı
Ançılayın kimse haktan gelmedi
Ol güneşdür evliyâlar yulduzı
Dükeline ol degürür uruzı
Tenriden her bir kişi bahşîş bulur
Hâslarun bahşîşi ayruksı olur
Bahşîşi kim verdi Hak Mevlânâya
Anı ne yoksulla verdi ne baya
Siz anı binüm gözümle görünüz
Anun esrârını binden sorunuz
Ben deyem sözler ki kimse demedi
Ben virem ni’met ki kimse yemedi
Ben verem hil’at ki kişi geymedi
Kimse binüm bahşîşimi saymadı
Sordılar binden halâyık bu sırrı
Ölüyü Îsî nete kıldı diri
Mustafâ gökte nete yardı ayı
Neçe ayırdı yavuzlardan geyi
Mûsî elinden nete oldı asâ
Düşmeninün gürligine ejderhâ
Nete oldı gark Firavn-ı la’în
Eyle kim işitdün ol itün çavın
Kan olurdı arı su kâfirlere
Cânların olur idi andan kara
Tenriden her gün bunun gibi belâ
Dürlü dürlü gelür idi anlara
Od Halîl içün nete oldı gülef
Oda düşicek odı buldı gülef
Bir üyezle Nemrûda kahr eyledi
Ana dünyâ nimetin zehr eyledi
Kayır un olur idi İbrâhîme
Mu'cize bunun gibi bin dâ'imâ
Sâlih içün doğdı tağdan bir deve
Ümmeti iltürdi süd andan eve
Hûd içün yel kırdı ol münkirleri
Tağa taşa urdı ol kâfirleri
Anları kim Hûd dilerdi kırmadı
Anların arasına yel girmedi
Nûh için tûfân kamu kâfirleri
Boğdı sudan komadı kimse diri
Kaynadı sular cihân oldı deniz
Ne ata kodu su ne oğul ne kız
Su tendürdan kaynadı bınar gibi
Buyruğın dutdı Nûh’un kullar gibi
Gendüziçün bir gemi Nûh eyledi
Ümmetini sudan anda bekledi
(Koçak, İsmail (hzl.) (2011). Rebabnâme, Hz. Sultan Veled. (çev. Niğdeli Hakkı Eroğlu). (akt. A. Güneysel). Konya: T.C. Konya Valiliği İl kültür ve Turizm Müdürlüğü Yay. : 317-318)
