Bir sanatçı resim sanatı için “resim sanatının kesin kuralları var olmakla beraber, müzikte olduğu gibi hazır ve açık değildir” diyor. Bunu söylemekle resim sanatının tanımın olmadığını ileri sürmüş oluyor. Gerçekten de öyle; birçok şeyin tanımı yapılamıyor veya çok fazla
tanımlamalar olduğu için böyle görüşler çoğalıyor ve ağırlık kazanıyor. Bu roman için de şiir
İçinde öyle hatta müzik için de öyle diyebiliriz.
      Olan bir şeyin tanımı neden yapılamıyor peki?
      Bunun temel nedeni sanatçıların farklı görüş taşıdıkları olabilir veya sanatın muhteva, biçim, nicelik ve nitelik açısından mütalaa edilmesidir. Her sanatçı bu mülahazaları taşır fakat anlayışlar değişik tanımları ortaya çıkarıyor. Resim nedir diye kitapları karıştırsanız değişik fikirlerle karşılaşırsınız. Sözlükte resim için diyor ki:”bir şeyin çizgi veya boya ile kâğıt, tahta, bez vb. düz bir yaz üzerine yapılan şekli, benzeri, sureti; tasvir. Bu işi yapmak için gerekli olan usulleri öğreten sanat. Yazma, çizme. Şekil, heyet. Eser, nişan, alamet. Taslak, plan. İz, kalıntı, belirti. Görüntü. Fotoğraf…
      Demek ki resim denildiği vakit; yazma, nişan, alamet, plan, iz, kalıntı, belirti, görüntü hatta fotoğraf bile resim kapsamına giriyor. Tabiî ki bu tanımlar resmin bilimsel olarak ifade edilmesidir. Bir sanatçı da resmi tarihe dayandırarak şu ifadeleri kullanmış: “ İngilizce de icon kelimesi Yunanca da eikon kelimesinden üretilmiştir. Anlamı da insanın gizli imajı veya resmidir. İmajın varlığı ile zihinde gelişen taslak bir yüzeye saptanır. İkonik işareti ise herhangi bir şekilde kendi gibi tasvir ettiği şeyin benzeridir diye tanımlanır” diyor. Fakat bunların dışındaki bir kısım düşünceler de var ki bunlarda dikkate değer: “ Resim, gizli dünyanın bazı küçük kısımlarının aydınlığa kavuşmasıdır. Resimde aranılan bir gerçekte insan ruhunun varlığıdır. Açık bir deyimle resimde insanın ruhu var olmalıdır. Eski çağlardan bu yana resim, bir şeyin ortaya çıkmasını ön görür.
      Resimle ilgili yabancı sanatçılardan bazılarının görüşleri şöyledir:
      * “Resimde ilgimizi çeken şey manadan önce gelen işarettir” (Mathieu)
      * “Modern sanat acizliği ve büyüklüğü ile bir moda değil, bir dönem olarak sonraki kuşaklara geçecektir.” (Andre Malraux)
      *Bence gerçek ressam, eşyayı olduğu gibi değil duyduğu gibi resmedendir. (Van Gogh)
      *Ressam gördüğünü, düşündüğünü yaratmada plastik temellerle birlikte duyarlılığı ön plana almalıdır. (Hans Hoffman)
      * Sanat eserinin amacı bir düşüncenin anlatımı olduğuna göre eser düşündürücü olmalıdır. Biçimin ifadesinde terkipçi bir yol izlenmelidir. Düşüncenin bir biçimle dışa vurulması sonucu eserde semboller yer alır. Sübjektiftir nesne; nesne olarak değil, ancak sanatçıda uyandırıcı düşünce olarak vardır. (Albert Aurier)
      Tüm bu görüşlerin dışında resmin soyut yönü de düşünüldüğünde resmi bir merkeze oturtmak zor olacaktır. Mesela Fütüristlerin önemli ilkelerinden biri “ hareket ve ışık eşyanın maddiliğini yok eder. Natüralistlerde renk, biçim ve ayrıntı yönlerinden doğaya bağlı kalınmalı ayrıca; doğaya yanlış ve çirkin hiçbir şey yoktur.” Aslında tabiattaki renklerin resme tam olarak taşınması mümkün değildir. Sanatçıların yaptıkları taklit bazında aslına yakın olan yaklaşımlardır. Ve belki de resmin tanımı bu gibi bakış açılarından kaynaklandığından tam olarak yapılamıyor.
      Bazı sanatçılar kendilerinin sanatın neresinde olduğu hususunda: çizginin gücüyle çiziyorum, renklerle yaşıyorum. Renklerle görüyorum, sanat yaşama biçimim… Gibi ifadeler kullanıyorlar. Gerçekte sanat; sanatçılar için iyi bir güçtür. Bunun fevkinde olanlar daya iyi bilir ve anlar.
        Sanat; etik değer taşıdığı sürece anlamı ve önemi çok daha büyüktür. İnançlar dışında da aynı öneme sahiptir. Fakat insan hayatı ahlaksal değerler açısından düşünüldüğünde ahkâm dışına taşmayan sanatların değeri daha başkadır.