Kelimeler ve kavramlar, bir şeyi ifade etmek, tanımlamak, anlatmak, izah etmek, ibra etmek, içindir.Hüner, maharet, beceri, yetenek, kabiliyet… gibi kelimeler bir anlamda sanatı izah etmede kullanılır. Bir sanatı veya sanatçıyı anlatmada bu kelimeler kâfi gelmeyebilir de; usta, hoca, ehil, uz… gibi kelimelerle izah etme yonula gidildiği görülmektedir.

Sanatın tanımına karşılık farklı anlayışların, görüşlerin ileri sürülmesi; sanatı icra edenlerin sanat adına veya sanat olarak algıladıkları, hissettikleri, yaşadıkları, icra ettikleri farklı düşünceler sebebiyledir. Bu düşüncelerde bakış açıları önemli bir etkendir. Bu sebeple bazı sanatçılar tanımlamadaki farklılıklar içinde olması nihayetinde bazı sanatlarda olduğu gibi “ortak bir tanımı yok” gibi müphemiyet arz ediyor. Hâlbuki sanat, en açık ve en basit bir ifadeyle yapılan bir işin ustalıkla yapılmasıdır. Bu ustalıkta estetik, form, nitelik; ışık-gölge, renk ahenk, kompozisyon… gibi unsurların da olması gerekir. Bu işlevler de bir sanat eserinde olmalıdır; bunlar sanatın olmazsa olmazlarıdır.

Toplumları gelişmesinde felsefe, bilim ve din alanlarında kültür birikiminin kullanılması etkili olmuştur. Din duygularının zamanla istismar edilmesi sebebiyle yahut da öyle sanılması, bir konuya bakış açısında dini bilgilerden (ahkâm-muamelat) yola çıkılarak )söz edilmesi zamanımızda tepkilerin belirlemesine, doğmasına sebep olmaktadır. Geçmiş devirlerdeki insanların aşırılıkları (ifrat-tefrit sınırını zorlamaları), sınır tanımamaları, hak, hukuk… gibi alanların devamlı çiğnenmesi; gasp ve tahakkümün egemen olmasıyla ahlak sorununu gündeme taşımıştır. Bunun bilimsel anlamda felsefesi dahi yapılmıştır.

Felsefe konusunda böyledir. Felsefeciler: dinden önce de felsefe vardı veya felsefe sütün bilimleri temelidir; kuşatıcısıdır. Ancak konunun, bir alanın, bir olayın ortaya çıkmasından sonra felsefe gündeme geldiğinde, felsefe konuşulur olduğuna göre her halde bilim tüm düşüncelerin ana kaynağı olmalı.

Sanatta; felsefe, bilim ve din üçgeninde insanın gelişmesinde olumlu etki eden alanlardan birisidir. Sanatsız bir toplum bütün güzellikleri anlamada kifayetsiz kalacaktır. Sanat, netice olarak tekrarlanan bir işleyiş olduğuna göre; bu işleyiş, yapma işi, insanları mutluluğa, dinginliğe, rahatlığa götürme işidir. Güzellik insanın daima arzu ettiği, erişmek, görmek ve yaşamak istediği olgudur.

Sanatta: barış, sevgi, istek, hüzün, çile, dokunma, hissetme, güzel, olağanüstü güzel, düşler… gibi soyut ve somut iç ve dış ahenk vardır. Sanat bir yüzdür, o yüzü, her yönüyle ve farklı anlarıyla anlamak ve okumaktır olmalıdır.

Sanata gösterilecek ilgi sadece bakmayla ve görmeyle sınırlı kalmamalıdır. Sanatçıyı anlamak da bir bakıma sanata vakıf olmanın yollarından biridir. İnsanlar kafalarında oluşan sorunları aşmanın yolunu bulmak istiyorsa güzel düşünceleri beyinlerde inkişaf eden sanata da yönelmelilerdir. Ruhun güzelliği sanatın estetik değer kazanmasıyla ve sanatın toplum hayatına sirayetiyle mümkün olabilir. Henüz maişet kaygılarıyla iç içe olanların sanata ilgi duymaları da belki beklenemez. Ama insan, toplum hayatında iyi bir gelecek açısından da hayatına sanatı hâkim kılmayı da zaman zaman düşünmelidir. Yaşantısında gördüğü, tanıştığı, övgüyle ve sevgiyle baktığı, takdir de ettiği sanatçılara bakış açısını biraz da kendi iç dünyasında hayat bulmasını denemelidir. İşte o vakit yani insanın sanata alaka göstermesi ve sanatçı bakışıyla bakması, sanatın Yüceliği anlamına gelir.