Seçemediklerim Seçmeme Engel Olanlar Neydi? Döngel Diyen Kimdi?

 

 

Seçemediklerim Seçmeme Engel Olanlar Neydi? Döngel Diyen Kimdi?

 

Gönül toprağıma düşlerimi ekmiştim filizlenmesini bekliyorum, içine sözcüklerle heceleri karıştırmış ekmiştim, okuyan genç kızların gamzelerinde açan çiçek olsun, delikanlıların gönüllerinde aşktan bir köprü olsun diye. Gözlerimdeki sevinçlerle suladım, filizlenerek büyümesini bekliyorum, bu arada bağdaş kurarak beklemiyorum, ayrık otlarını temizliyor düzenliyorum. Gönül tarlamdaki tohumlara hücum eden kargaları gölgemden bir korkulukla kovmanın telaşındayım. Yağan Rahmetin Rabbim Nusret’iyle Rahmetle açmasını niyazımla bekliyorum.

Kaç gün kaç gecede açacağının benim için ne önemi var ki, bu yolda yaptığım uğraşım niyetim önemli, açtıran Rabbimdir Rahmetiyle. Bana kalsa hemen açsın lakin Rabbimin hükmü verdiği vadesi süresi yetişme süreci var. Hayatın her alanına hüküm eden Rabbimin, hükmü zamanı vakti geldiğinde her şey meydana çıkıyordu, bazen erken bazen ise az geç. Bu bekleme dönemi insan razı olmakla huzur verirken, razı olmadığımız anda sinesine saplanan endişe tedirginlik oluyordu.

 

Kaç ömür böyle bekledim yollar beni doğru yola çevirmeden önce bilinmeze sürüklerken, sayamadım ömür anında bitmeye hazırdı. Bir gün dediğim asır, oysa asır dediğim bir gündü sanki. İçine bir şeyleri sığdırmak eklemek doldurmam gerekliydi. Beni unutulmuşluğa sürüklemeyen mazim sanki bazı anlarda uçurumlardan aşağıya atarken, çıkaran Rabbimdi diye hatırlatırken, zaten kaldıran, eksiği tamamlayan bittiğin anda yeten yetişendi Rabbim, çok şükür buna hep şahit oldum. Sonbahar yaprakları sürüklenirken bilinmeze yokluğa uçurtmadı Rabbim kapısına uçurttu binlerce kez Rabbime şükür.

Uçmak neydi? Kime uçmalıydım varmalıydım? Uçmak hakka varmak gönüllere varmaktı. Vardım mı uçtum mu bilemiyorum? Umuyorum.

Ummak ummanı görmek.

Saklı olan içinde gönlümdü, gönlüm ummandı. Ben kimdim ummanda gezen âlemi gönlümle umman eylemek için yaratılan. Buna gücüm var mıydı? Yoktu lakin gönül içine Rabbim hepsini bir gülümsemeyle eklemiş yerleştirmişti.

Gördüm mü? Fark ettim mi? Görmekle fark etmek aynı mıydı? Bura da payıma düşen güzel eylemekse, benim var olmam mıydı? Var olmam neyle mümkündü? Güzel eylemekle mi? Yoksa beklemek mi? Yemek mi? Gezmek mi? Sevmek mi? En iyisini seçmek bana kalmıştı. Buydu payıma düşen benim seçimim.

Seçemediklerim seçmeme engel olanlar neydi? Döngel diyen kimdi? Pergel ol döndüğün kadar dön de doğru yönü bul diye döndüren dön gel diyen Rabbimdi, diğeri kimdi? Kör ol kör bak diye gözümü kapatan kimdi? Düşünürken bir çıkmazdan bir çıkan yola varıyorum Rabbime.

Yollar Rabbime çıkarken kapatan kimse kimdi? Nefsimdi şeytandı dünyalık çıkarımdı? Rabbim yardımıyla bir deliğe tıkarım, sanmasınlar yüzlerine bakarım.

 

Şimdi Rabbime varmak vardı

Acizliğimle kapısında durmak vardı

Beni anında saran merhametiyle olmak vardı

Gerisini anladım ki yakandı yaralayandı

İçimizde kalan açan aşkın çiçekleri, sabrımla yoldaki engeller katlandığım için az sonra düzlüğe çıkacağımdan emin, ezelden yaşanılan neyse alnıma yazılmış öyle ise yere göğe sığamadığım anlarda Rabbimin aşkının içine sığıyorum Rabbime varıyorum. Kalabalıklarda bazen kimse olmuyordu, sessizlikte az olunan bulunan insanların var olduğu anlarda dünyalar kuruluyor güzel düşler içinde adımlar atılıyordu.

Mehmet Aluç