SERİN BİR SONBAHAR AKŞAMINDA

Her şeyin başladığı yerdeyim bu gece. 3 yıl sonra yine buradayım. Ne garip, değişen çok şey var gözlerimin ışıltısına kadar. Az önce fark ettim bunu da. Fotoğrafımıza bakarken. Elimde kalan 3 fotoğraftan birine bakarken. Anılara bakayım dedim sonra, hiçbir şey bırakmamışım geriye 3 tane fotoğraftan başka. Ne garip, her şeyin başladığı yerdeyim ve hiçbir şey bırakmamışım geriye yaşanan onca güzel andan. 3 tanecik fotoğrafa sığdırmışım 3 yılı. Geri kalan bir ton yerden silmişim bizi. Sözlerimizi, hayallerimizi, güldüklerimizi, ağladıklarımızı… Sanmışım ki oradan buradan silince yüreğimden de sileceğim… ne büyük yanılgı öyle değil mi? İnsan hiç silebilir mi yahu gönlündeki güneşi? Hele ki gün, geceye döndüyse…

Her şeyin bittiği yerdeyim bu gece. Yüreğimden büyük özlemimleyim. İliklerime kadar işleyen soğukta, buluştuğumuz o ağaçlı yola bakıyorum. Geçersin diye bekliyorum. Dikkatlice bakıyorum orada yürüyen insanlara. İtiraf edeyim hepsini de sana benzetmeye çalışıyorum. İnanmak istiyorum çünkü geleceğine. Ne garip, sen o yoldan bana bir kere gelmiştin. Bu bir zamanlar mümkündü, şimdi neden değil? Ah sevgilim, o kadar çok “neden?” bıraktın ki bana. Hangi birine cevap aramaya çalışsam elimde kalıyor hepsi.