SESSİZ SOKAKLARDA 1999- Şubat

Sokaklar sensizliğe bürünür ben yürürüm.

Ardımsıra yalnızlığım yürür.

Gitmekle kalmak arasında, dönüşü olmayan yollardan geçmişimdir.

Yürüdükçe kardelenin sessiz yürüyüşüne dâhil olurum.

Sonra senli yollardan geçer, birden bire biz oluruz.

Oturur gül, karanfillerle söyleşiriz.

Sorsalar söyleyemez, lal olur dillerimiz.

Yolumuz aşk yoludur artık.

Sırça saraylara uzanır gider.

Yürüdükçe, baharın içinde ne varsa bizimle yürür.

Sevdikçe, dünyayı bir aşkla uyuturuz.

Sonra gül gelir yanaklarımıza öpücükler kondurur.

Papatyalar hep aşkını sorar bizden.

Sokaklar kâh toz duman, kâh karanfilli bahçelerimiz.

Çocuğuz, birden bire büyümüşüzdür.

Elvan-ı renk cümbüşü içimizde,

Bir aşk büyür ki içimizde amansız!

Durmak zamanı değildir!

Sevdikçe, çoğalırız.

Ellerimiz bahar kokulu, sokaklar aşk sarmalımız.

Yürüdükçe dünya bizimle yürür.

Sevdikçe, kardelenin sessiz uyanışına dâhil oluruz.

 Hatice Elveren Peköz