SEVDİKLERİMİZİN YAŞI YOKTUR

     Sevdiklerimizin yaşı yoktur bana göre.  Elbette çocuklar ve gençler konusunda çok ayrı bir hassasiyetimiz var her zaman. Onların üzerine  ayrı bir titreriz. Çocukların ve gençlerin güzel yarınları için uğraşıp didiniriz. Onlar, gelecektir, yarın demektir. Onların kaybı tarifi imkânsız bir acıdır.
     Hayatını kaybeden çocuk veya gençse yürekler başka bir dağlanır. Yüreklere sığmaz acısı. Sevdiklerimizin yaşı olamaz aslında ama kaybettiğimiz annemiz, babamız veya bir başka yakınımızın yaşı sorulduğunda biraz afallarız. Kötü bir düşünce yoktur elbette bu sorunun arkasında. Tamamen merak... Ama çok yerinde bir soru da değil bence. Yetmiş, seksen ya da doksan yaşındaysa daha mı az üzülmeliyiz? Daha mı az gözyaşı dökmeliyiz?  Tabii ki bunları demek istemiyorlar ama bu soru pat diye sorulmamalı. Çok merak ediyorlarsa da (!) konuşmanın akışına bırakılmalı. Öyle ya, kaybettiğimiz o sevdiğimizin, yakınımızın hayatımızda bıraktığı izin, biriktirilen onca anının, paylaşılan uzun yılların farkında olmalılar.
    Her kayıp acıdır ve farklı bir yara açar kalplerimizde. Unutmayalım ki yaşı ne olursa olsun kaybettiğimiz her sevdiğimiz kıymetlidir. Anamız, babamız, amcamız, dayımız, anneannemiz, dedemiz... Hiçbir yakınlığımız olmasa da her ölüm üzer, uzaklaştırır bizi bu dünyadan. Belki de böyle bir hikmeti vardır ölümün. Yoksa öyle bir dalıyoruz ki bu dünyaya! Tabii o acıya dalmayıp hayata dönmek de bir lütuf. Ölümün acısı olduğu gibi hikmeti de vardır. Ölüm ve yaşam hep yan yana. 
     Her ölümün acısı ölen kişinin hayatınızdaki ve kalbinizdeki yeriyle ilişkilidir. Kimi anasının yüzündeki çizgileri, ak düşmüş saçlarını kimi yavrusunun minik ellerini kimi de gencecik evladının boyunu bosunu, pırıl pırıl çehresini özler. Kimi de kardeş bildiği arkadaşının kaybıyla sarsılır. Her kaybın acısı da yası da başkadır. Ama tekrar söylüyorum. Çocuk ve genç ölümü en büyük yürek yangınıdır tartışmasız.
      Tabii bir de acıya verilen tepkiler de aynı değildir. Kişilerin karakterine ve duygularına göre değişkenlik gösterir hissedilen acı ve kıymet verme duygusu. Anasına, babasına, kardeşine hatta evladına bile kötü muamele edenler var ne yazık ki. Aynı yoğunlukta değildir herkeste sevgi, saygı, bağlılık ve kıymet verme duygusu. Kimisinde o kadar azdır ki sevdiklerine kötü muamele ettiği de olur ne acıdır ki! Haberlere de konu olur böyle kişiler. Elbette bu sadece kişinin karakteriyle değil psikolojik durumu ve geçmişiyle de bağlantılıdır. Dizilere, filmlere ve romanlara da konu oluyor böyle kişiler, kişilikler ve onların etrafında gelişen olaylar.
      Herkesin yürek yangını aynı değildir.
Herkesin hikayesi, duygularının derinliği farklıdır. Kısacası, değişmeyen bir gerçek var ki o da herkesin acısı kendine mahsustur. Her ölüm acıdır; herkesin acısı ayrıdır. Kimi bu bayram ellerini öpemediği anasını kimi genç yaşında yitip giden yavrusunu kimi de saçlarına ak düşmüş dedesini, ninesini özler. Acınız her zaman onunla olan kan bağınızla değil ona ne kadar yakın olduğunuz, onunla ne kadar güzel anı biriktirdiğinizle ilgilidir. Kan bağı, gönül bağı ve paylaşılanlar...
       Sevdiklerimizin yaşı yoktur. Sevgiyi,  bağlılığı, hayatınızdaki değerini yıllarla ölçemezsiniz. Bazen anacığının karnındayken hayata gözlerini açamayan bebeği için üzülür, yas tutar ana baba. Bazen doksanlı yaşlarını süren anacığını kaybeden evlat anacığı için üzülür, yas tutar. Her acıya her yasa merhametli bir yürekle yaklaşmalıyız. Dünyanın çok uzak bir köşesinde, dini, dili ayrı da olsa, bir insanın kaybettiği sevdikleri için döktüğü gözyaşı yüreğimizi sızlatır. Coğrafyası, dini, dili, ulusu olmaz acının, yitip giden sevdiklerin ardından dökülen gözyaşlarının. Maalesef bu kanayan bir yaradır. Her millet yitip giden canların acısını çok derinden hissetmeyebiliyor. Başka bir yaraya parmak basmak istemiyorum.
        Merhametin, rahmetli anneannemin güzel  deyişiyle "kıyası nefsin" yani empatinin yüreklerimizden eksik olmaması dileğiyle!
       "Kıyası nefs nizamı adalettir."

16 Mayıs 2021