Sona mı geldi yolun. Sona mı geldi yolun, gerçeğini andıran, |
İçime kor alevi, koyup da tütüyorsun. |
Sesin kışa dönüştü, iliğimi donduran, |
Hüznün ayak sesini, duyup da itiyorsun. |
Kifayetsiz belleğin, o ağaran kaşların, |
Başka iklime giden, o mahzun bakışların, |
Sebebi ben miyim ki harcadığın yaşların, |
Dikenli sözcükleri sayıp da çatıyorsun. |
Karanlık gölgesiyle, can çekişen düşümü, |
Aşk tohumu ektiğin, suladığın döşümü, |
Ayrılık doğururum bırakırsan peşimi, |
Sende kalan hakkıma, doyup da yatıyorsun. |
Pelteleşti bedenin, sendeleyip eğildi, |
Bulutlanan gözüne, bir sağanak yığıldı, |
Hüzünlerin eridi, gökyüzüne dağıldı, |
Kadife mutluluğu kıyıp da atıyorsun. |
Sararmaya yüz tutmuş, resminle öpüşürken, |
Sevgiyle filizlenen, sevdana yapışırken, |
Yarını ipotekli, ölümle kapışırken, |
Sıcacık yüreğimden, tüyüp de yitiyorsun. |
Varlığına kandığın, zaman durur elbette, |
Lâl oldu çığlıkların, korku dolu nöbette, |
Teninden ayırdılar, bu ruhunu gurbette, |
Sırtındaki fermana, uyup da gidiyorsun. |
Mezarında güneşin, ışık olup beklesin, |
Göğü yırtan köpükler gül yüzünü saklasın. |
Yokluğunun nefesi, Birisi' ni koklasın. |
Yıldızlarla el ele , kayıp da batıyorsun. zekeriya duman |