Neden kimileri hep umutsuzluğun ekmeğine yağ sürerler ki? Açıkçası anlamakta zorlanıyorum. Ne umuyorlar ki umutsuzluktan? Realist olmakla umutsuz olmak sanki aynı anlama gelmeye başladı. Umutlu olmak, bardağın boş tarafı görülmüyormuş gibi algılanıyor. Hatta öyle bir algı operasyonu var gibi. Umut edenlerin realist olmadıklarını düşünüyorsanız, kusura bakmayın yanılıyorsunuz. Umut etmek, cesur insanların işidir. Korkaklar umuda yelken açamazlar. Hayatın fırtınalarıyla savrulurlar. Savrulmamak için umuda sımsıkı sarılmak gerekiyor. Umuttan güç almak ve hayatı bu güçle sürdürebilmek önemlidir. Umutsuz insanlar yorarlar sizi. Enerjinizi bir de onları hayata umutla bakmaya ikna etmeye harcamak zorunda kalırsınız. Umutlu insanlar yine de tatlı ve kararlı bir dille UMUTTAN YANA olmaya devam ederler. Gerçek anlamda umuda tutunmak böyledir. Yoksa, umutlu insanların ne farkı kalır umudu tüketen insanlardan. Döneceksen umutsuzluğa sırtını dön. Karanlığa göz kırpanlara, umutsuzluğa yüz verenlere meydan oku. Umutlu insanlarla yol arkadaşı ol. Ama umutsuzlara da şans vermekten vazgeçme. Büyüklük sende kalsın. Umutlu olanlara yakışanı yapmaktan asla vazgeçme. Umut asil bir duygudur. Asaleti elden bırakma ve umudun elini sımsıkı tut! Bıkmadan bir kez daha soruyorum: Söyleyin UMUTTAN yana mısınız?