Suyu Arayan Adam Özeti ve Hakkında Şevket Süreyya Aydemir

Bir adam vardı. Suyu arıyordu. Toprağı üç kulaç, beş kulaç kazdı. Suyu bulamadı. On kulaç, on beş kulaç kazdı, gene suyu bulamadı. Sonra yerin derinliklerinde kara kaya tabakalarına rastladı. Yeise düştü, gücü sona erdi ve suyu bulmaktan ümidini kesti. Fakat bir ses ona:

- Daha derinlere in, daha derinlere! dedi.

Daha derinlere indi ve suyu buldu.”

Suyu Arayan Adam, hayata bir ilkokul öğretmeni olarak hazırlanan ama Birinci Dünya Harbinde savaşa katılıp Türkçü ve Turancı düşler ile Büyük Turan'ı kurmak için Kafkas, Hazer ülkelerine koşan ve bu yıllarda görüp duyup, yaşadıklarını kaleme alan bir gencin Hikâyesidir.  Bu genç de bizzat Şevket Süreyya Aydemir'in  ta kendisidir ve bu roman, romanın da ana kahramanı olan Şevket Süreyya Aydemir'in  otobiyografik bir romanıdır.

Şevket Süreyya Aydemir’in , Suyu Arayan Adam adlı eseri önceden yazmış olduğu  “, Tek Adam”, “İkinci Adam”, “Enver Paşa; Makedonyadan Ortaasya'ya “ve “Menderes'in Dramı “ adlı kitapların dan sonra  yazdığı kendi öz yaşamını anlattığı beşinci eseridir.

“Şevket Süreyya Aydemir; Rusya'da, Sovyet inkılabı cereyan ederken, aralarında Enver Paşanın da bulunduğu önemli şahsiyetlerle karşılaşmıştı. Yazar, Rusya'da tahsilini tamamlayarak memleketine dönmüş, hayatın acı ve tatlı çeşitli olaylarını yaşamıştır. Sonra devletin yüksek hizmet mevkilerinde çalışan Şevket Süreyya Aydemir'in hayat hikâyesi, Orta Anadolu bozkırında bir "toprağa yöneliş"le biter."Suyu Arayan Adam"da yüzyılımızın, Avrupa'dan Çin'e ve Himalayalara kadar uzanan çeşitli problemlerini de bulacaksınız.”[1]

“Kitapta kendisini "suyu arayan adam" olarak nitelendiren Şevket Süreyya Aydemir, Turancılık hevesinden sıyrılıp, Komünizm gibi fikirleri de reddederek, Cumhuriyetçi ve Milliyetçi kimliğe bürünmesiyle suyu bulduğunu belirtip, doğru yola eriştiğini ima etmektedir.”[2]

Suyu Arayan Adam, Şevket Süreyya Aydemir'in  MEB Yüz Temel Eser listesine aldığı [3] kendi yaşamını anlattığı 1959 yılında tamamladığı  otobiyografik  romanın adıdır.

KISA KONUSU

Eser  Turancılık davasından Sosyalizme, Sosyalist ülkelere uzanma komünist düşüncelerin attığı rüzgârlardan sonra  tekrar Anadolu'nun bağrına  dönen, ideolojik olarak doğruları yani suyu arayan  bir adamın ibret verici hikâyesini anlatır.

Turancılığı  savunması, Sovyet Rusya'ya gitmesi, Türkiye’ye dönüşü, çevresine bir komünist perspektifinden bakması, her  turlu ticari atılıma burjuvazi kapitalist yaftasını yapıştırması, komünizmden soğuması, Kemalizm’e yamanması gibi kişisel değişimlerini aktarmıştır.

ANA FİKİR

Kitapta kendisini "suyu arayan adam" olarak nitelendiren Şevket Süreyya Aydemir, Turancılık hevesinden sıyrılıp, Komünizm gibi fikirleri de reddederek, Cumhuriyetçi ve Milliyetçi kimliğe bürünmesiyle suyu bulduğunu belirtip, doğru yola eriştiğini ima etmektedir.[4]

ÖZETİ  [5]

Aydemir, Suyu Arayan Adam isimli eserinde, çocuklu­ğundan başlayarak hayat hikâyesini ayrıntılı bir şekilde anlat­mıştır. Fakat bunu anlatırken bir diğer amac kendi biyografisi üzerinden ı Ülkemizde etkili olan siyasi görüşler mücadeleler ve doktiriner arayışları ile onları amaçları, yönleri özellikleri doğruları arasında mütalaalar yaparak doğru olan bulma mücadelesidir. Bu arayış eserde suyu arayan adam şeklinde  sembolize edilmiştir.

Eser II. Meşrutiyetten başlayarak ülkede ortaya çıkan hatta dünya da da yankı bulan siyasi ideolojilere giriş ve çıkışlarını bu ideolojilerin iç yüzlerini ve bu mecralar içinde girip çıkarken yaşadıklarını dile getirmektir.  Eser bu özellikleri nedeni ilgi çekmiş pek çok ve birbirinden farklı ideolojilere girip çıkan yazarın şahsında söz edilen ideolojilerin doğruları, yanlışları, hedefleri icraları hakkında fikir sahibi olmuşlardır.

Eserin okunmasında hem kullanılan dil ve üslup hem de ya­zarın hayat hikâyesinin çok renkli olması elbette ki etkili bir faktördür. Ya­zar, bu  eserini sıcak, samimi, doğal ve  duru bir Türkçe ile kaleme almıştır.

Suyu Arayan Adam,   Tek Adam, İkinci Adam, Enver Paşa; Makedonya’dan Orta Asya’ya ve Menderes'in Dramı adlı kitapların anlattığı beş kitabından biridir.

Yazar birinci bölümde Osmanlıcılık, Türkçülük-Turancılık gibi Osmanlı Devleti'nin son devrin de hâkim ideolojilerini ve  kendisinin  de bu ideolojilerle olan ilişkisini dile getirmiştir. Ayrıca bu bölümde Rusya'daki Sovyet Devrimi'ne Azerbaycan'daki Turancılık ve sosyalist hareketlere Sovyetler ‘deki Lenin ve Stalin dönemleri arasındaki farka değinmiştir.   Bu kapsamda Doğu Emekçileri Sosyal Bilimler Akademisin de okuyan Nazım Hikmet ve Va-nu gibi tanınmış Türk sosyalistlerini, Doktor Nazım ve bazı İttihat ve Terakki üyelerinden de bahsetmektedir.   Yazar Türkiye'ye dönmesiyle birlikte Aydınlık dergisi etrafında toparlanan sosyalist aydınlar arasına girişini Aydınlık Dergisi'ni Türkiye Komünist Partisi'nde ki görüş ayrılıklarına 1925 ve 1927 yıllarındaki komünist tutuklanmalarıyla beraber Afyon'da hapis yatmasına kadar uzanan  hayat öyküsünü dile getirir.

İnkılabın Emrinde adlı ikinci bölümde yazar, Kadro hareketine, Kemalist devrime, devrimin gerçekleştirilmesi için gerekli olan şartlara değinmiştir. Cumhuriyetin ilk yıllarında Atatürk'ün himayesinde yaptığı eğitim çalışmalarını anlatarak kitabı noktalamıştır

ESERDEN ALINTILAR

Ergenekon [6]

Balkan Harbi’nin getirdiği çöküntü tamdı. Bu sefer Os­manlı Avrupa’sı vilayetlerindeki Türkler, hatta göç etmeye bi­le vakit bulamamıştır. Baskınlar, yağmalar ve toptan öldür­meler içinde amansız bir tasfiye başladı. Ve bu tasfiye kesin oldu
Umumi bozgundan bir süre sonra, Avrupa Türkiye’sinin üç noktasında, hâlâ döğüşen üç kale, belki harp tarihinin en son kale savaşlarını yaparak birer birer düştüler. Edirne kale­si bunlardan biriydi. Büyük ağabeyim biraz önce ölmüştü. Küçüğü bu kaleye kapanan orduda subaydı. Biz çocukları is­tanbul’a gönderdiler. İstanbul limanı, yabancı gemileriyle tık­lım tıklım doluydu
Düvel-i muazzama bu sefer de kılıcını teraziye koydu ve gene Osmanlı Devletinin aleyhine koydu. Harp başlarken:
- Harbin neticesi ne olursa olsun Balkanlarda mevcut durum bozulmayacaktır, demişlerdi ama harbin sonunda bu mevcut durum, kesin olarak ve ebediyen hem de bizim aleyhimize bozuldu.
Bütün bunlar o zaman ve hele yeni yetişen ve ilk gençlik çağlarını yaşayan Türk çocukları için beklenmedik şeylerdi. Ben de bu çocuklardan biriydim. Bizler, bu netice için hazır­lanmamıştık. Biz birtakım adı belirsiz hayal dağlan ardından doğacak, başka türlü sabahların rüyasını görüyorduk. Biz, fe­tihler, zaferler, genişlemeler, şanlar ve nihayet bir cihangirlik için hazırlanıyorduk.
Hâlbuki soğuk ve kara bir hakikatle işte karşı karşıya idik. Bu hakikati anlamaktaysa hafiften zorluk çekiyorduk.
Demek ki bizim bilmediğimiz, anlamadığımız bir şeyler vardı. Ve şimdi bu çıplak hakikate alışmak, gerçekleri olduğu gibi bilmek ve görmek lazım geliyordu.
O güne kadar demek ki bir hayal âleminde yaşamıştık. Bütün inandığımız şeyler demek ki bir vehimdi. Bu İmpara­torluk aslında belki çoktan ölmüştü. Biz onu belki de sadece, vehmimizle yaşatmıştık. Şu kaybolan Osmanlı Afrika’sı, belki hiçbir zaman bizim olmamıştı. Şu Osmanlı Avrupası, belki çoktan beri artık bizim sayılamazdı. Girit, Şark-ı Rumeli, Tu­na eyaletleri olan Bosna-Hersek, demek ki çoktan bizim için artık tarihe karışmıştı.
Ya Asya Türkiye’si? Fakat onun üstünde de Türk, Arap, Kürt, Ermeni gibi ayrılıklar yok muydu? Bütün şu Arabistan’a biz, nasıl “Bizim!” diyebilirdik ki, oralarda, asırlardan beri is­raf edilen kanımızdan başka bizim olan hiçbir şey yoktu.
Hele padişah, hele sabun köpüğü gibi sönmüş, gitmişti.
Ya Anadolu? Devletin bütün topraklan içinde belki tek temel olan; fakat bu devleti idare edenlerin hiç bilmedikleri hiç benimsemedikleri bir yer varsa o da Anadolu’ydu. Hatta benim büyüdüğüm sınır şehrinde bile Anadolu’yu, yalnız Anadolu’nun gönderdiği askerlerden tanırlardı. Bu askerler şe­hir sokaklarının alışamadıkları kalabalığına karışmaktan kor­karak, mahcup, ürkek, cuma günleri büyük camilerin avlula­rına dolarlardı. Ortalığı yaygaraya boğan kebapçıların, bö­rekçilerin sesleri arasından:
- Dördüncü ordudan vâ mı? Sivaslı vâ mı? Ankaralı vâ mı, diye bağıra bağıra hem şehri ararlardı. Biz çocuklar on­ların etrafını sarar eğlenirdik. Gülüşürdük. Rumeli’nde, Ana­dolu deyince akla, daima bu ürkek askerlerle, kıtlık, fakirlik eşkıyalık gelirdi…
Hayır, Anadolu, Rumeli çocuklarının hayallerini doldura­cak bir yer değildi. Bizim hayalimiz, o günlere kadar, Tuna’da, Kafkasya’da, Afrika’da, Hint kapılarında dolaşmıştı. Bizim kafalarımızda yaşattığımız rüya, bir cihan hâkimiyetiy­di. Her birimiz bir cihangir olacaktık. İskender gibi, Yavuz gi­bi, Napolyon gibi…
Fakat ne çare ki artık, her şey bitmişti. Ordular çökmüş, sınırlar çözülmüştü. Saray bir hiçti. İhtilalin o kadar gürültüyle getirildiği şeylerden ortada, bir hayal kırıklığından başka bir şey kalmamıştı. Bu görülmemiş hayal kırıklığıyla, maneviyat bozukluğu içinde memleket, son dakikalarını yaşıyor gibiydi. Çocukluğumda bize misafir gelen şom ağızlı hoca hanımın dediği şeyler, galiba doğru çıkıyordu: Evveli Şam, ahiri Şam!

Şu Bilinmeyen Anadolu
Haydarpaşa istasyonundan tren, öğle sonlarına doğru hareket edecekti. Dört yüzden fazla subay namzedi (subay adayı) idik. Kafkasya, Irak, Filistin Hicaz cephelerinde vazife almıştık. Dağılış noktalarına vardıkça her birimiz kendi cep­hemizin yolunu tutacaktı.

İstasyonda pek az uğurlayıcı vardı. Bunlar, bazı yaşlı, ter­biyeli erkekler, temiz yüzlü İstanbullu anneler, o zamanlar henüz açılmamış, erkekleşmemiş İstanbullu kızlardı. Herkese kendi oğulları gibi yakınlık gösteren, kendi çocuklarıymış gibi nasihatlerde bulunan bu mübarek bakışlı babaların, amca­ların çoğu, belki de eski, emekli askerlerdi. Gidilecek yerlerin ve harbin ne olduğunu hiç şüphesiz biliyorlardı. Bu gidenler­den çoğunun geri dönmeyeceğini ve şimdi bu uğurlayışın, onlardan birçoğu için, çocuklarını son görüş olacağını da her­halde arılıyorlardı. Fakat ne bir şikâyet sesi ne taşkın bir hıçkırık…
Bilakis herkes bu ayrılışa âdeta mesut bir gün yıllardan beri beklenen, yıllardan beri hazırlanılan bir sevinç günü ha­vası vermek için elinden geleni yapıyordu.
Fakat bütün bu insanlarda, az sonra birden sel gibi coşa­cak, seller gibi çağlayacak gözyaşlarına diledikleri gibi mecra verebilmek için trenin bir an önce kalkmasını ve kendilerini evlerinin gizli köşelerine bir an önce atabilmeyi bekleyen bir sabırsızlık hâli, her şeye rağmen seziliyordu.
Tren ilk düdüğünü çalınca, geldiğinden beri istasyonun bir direği dibine çöküp, bastonunu kucağında tutan ve boyu­na bir şeyler okuyup üzerimize üfleyen bir ihtiyar, zorlukla ayağa kalkabildi. Daha ziyade bir mahalle imamına benziyor­du. İstasyon adamlarının anlattıklarına göre, onun bu giden­lerin arasına hiç kimsesi yoktu. Fakat Hak’tan ümidini kes­meyen nurlu bir yüzü vardı, tren ikinci düdüğünü çalınca el­lerini kaldırdı. Herkes ona uydu. Yanık tesirli bir sesi vardı. Duasını bitirdiği zaman, elini öpen her çocuğun boynuna sarılıyordu:
- Torunum siz yaştaydı oğul. Adı Selahattin’di. Bağdat’tan iki mektubu geldi, sonra haber kesildi. Kayıp diyorlar ama, Allah’tan ümit kesilmez ki oğul. Çukur Tekke şeyhinin torunu Selahattin diye sorun. Allah için soruşturun.

Kiminin alnından öpüyor, kiminin arkasını okşuyor:
- Haydi yavrularım, haydi Arslanlarım, diye ağlıyor, inli­yordu…
İstanbul banliyösünün köşkleri, konaklan, bahçeleri, bağlan yahut sırtlarını yeşil yamaçlara vermiş köyleri pek ça­buk arkada kaldılar. Sonra tren gecenin bağrına daldı.
Sabah açılırken, kompartımanın büzüldüğüm köşesinde ben de gözlerimi açtım. Tren bir bozkırın ortasında ilerliyor­du. Bu bozkır, benim şimdiye kadar gördüğüm, alıştığım top­raklara hiç benzemiyordu. Yol ilerledikçe çıplaklık da artıyor­du. Kel tepeler, çiğ bir güneş altında yanan kıraç, çorak kırlar alabildiğine uzanıp gidiyordu. Tek bir yeşil dal görünmüyor­du. Tren bile steplere daldıkça çevikliğinden bir şeyler kaybe­diyor gibiydi. Yorgun, şikâyetle bir didinme içinde yol almaya çalışıyordu.
Yaylaya girildikçe trenin hareketi büsbütün ağırlaştı. İstanbul’dan yüklediği kömürü de tükenmişti. Artık şurada bu­rada bulunabilen artıklar, istasyonlara istif edilen söğüt, ka­vak odunlarıyla yol almaya çalışıyordu. Yokuşlarda, rampa­larda takati kesilince ikide bir duruyordu. O zaman vagonlar­dan inen çocuklar tek başlarına yahut ikişer üçer kişilik grup­lar hâlinde demir yolunun sağında solunda sıra sıra uzanıyor, yürüyüp gidiyorlardı.
Demek ki Anadolu buydu. Anadolu gerçeğinin artık kar­şısında bulunuyorduk. Fakat ne var ki bu gördüğüm Anado­lu, benim mektepte öğrendiğim yahut şiirlerde okuduğum, mektep şarkılarından haykırdığım Anadolu’ya hiç benzemi­yordu. Çağlayan sular, öten bülbüller, altın başaklar, altı üstü birbirinden zengin ve dünyanın hazinesi olan Anadolu her hâlde burası olmasa gerekti. Burası, dünya kabuğunun, çok­tan ölmüş bir parçasıydı ki, yakan güneş, kavuran soğuk al­tında, kumları, kireçleri şerha şerha ufalanarak her gün biraz daha çölleşiyordu.

Köy denilen şey, bozkırın boşluklarından kaybolmuş bir­takım kovuklardı. Ara sıra rastlanan küçük istasyon kulübele­rinin önlerinde kımıldaşan insanlar, bu çorak toprakların yü­rüyen parçaları gibiydi.
Orta Anadolu yaylası aşılıp da güneyde Toroslar görün­düğü zaman, tren, yolcularının bir kısmını Ulukışla istasyo­nunda boşalttı. 0 zaman doğuda Kafkas cephesinin yolu gü­neyde Ulukışla’dan geçerdi. Arap cephelerine gidecek olan­lar güneye doğru yollarına devam ettiler.
Ben trenden inip Anadolu toprağına ilk ayağımı basınca, etrafıma uzun uzun bakındım. Burası, birkaç toprak kulübesi olan kıraç, tozlu, kasvetli bir yerdi. Fakat Kayseriyim Sivas’ı aşıp, Erzincan, Erzurum ilerisine, Rus, Acem sınırlarına varan yollar buradan başlıyordu. Bozuk düzen birtakım izlerden ibaret bu yolların uzandığı istikametlerde ne bir karış demir­yolu, ne de motorlu bir vasıta vardı.
Uzun ve sonu belirsiz yolların artık başında bulunuyor­dum. İçimde önce, hayal kırıklığına benzeyen duygular can­landı. Kendimi yalnız, terkedilmiş hissediyordum.
Bir toprak damın köşesine yerleştirdiği tahta masasının başında çalışan menzil kumandanının emrinde, yeni gelen subay namzetlerini, ne barındıracak yer ne de onları daha ile­ri menzillere sevk edecek vasıta vardı. Bunun üzerine kafile daha o gün parçalandı. Üçer beşer kişilik grupların kimisi ak­şam serinliği yollara döküldü. Yürünecek yol belki de bin ki­lometre kadardı.
Ben de iki arkadaşımla beraber yola düzüldüm. Dizleri­mizin takati kesilince ilk geceyi, kırların sessizliği içinde yarı uyur yarı uyanık geçirdik. Sabahleyin güneşin görünmesiyle sıcağın çökmesi bir oldu.
Ulukışla ile Kayseri arası, o zaman bizim gibi yaya yolcu­lar için bir haftalık yoldu. Bu yolda hep çıplak sırtlar, yahut tuzlu bozkırlar halindedir. Erciyes Dağı görününce de ba­taklıklar başlar. Etraflarında birkaç bakımsız zerdali bahçesi ve birkaç kısır bağ bulunan kasabacıklar sahrada kaybolmuş vahalar gibidirler.

 
Toprağa Dönüş
Şimdi artık bir emekliyim.
Hayatın başka bir safhasını yaşıyorum. Bu safhada in­san, nihayet kendisi ile baş başa kalır. Tanrının, onun için hazırladığı en çetin imtihanı yaşar. En son ve en azgın hasmı ile karşılaşır. Bu hasım, yıllar boyunca geriye itilen, yıllar bo­yunca pusuda bekleyen kendi içimiz, kendi iç varlığımızdır.
Bu çetin bir savaştır. Büyük bir hesaplaşmadır. Bu hesap­laşmada biz, ya birden silahlarımızı terk ederek, yeis (ümitsiz­liksin, kötümserliğin çukuruna düşer ve hayat dışı kalırız.
Yahut da içimizin çamurları, bizim son müsamaha duy­gularımızı da yiyerek bizi, yalnız kin ve gayzlarıyla yaşayan bir cemiyet düşmanı hâline kor. Veyahut da varlığımızı bir ve­him, hayatı bir yanılsama sayarak kendi kendimizi inkâr ederiz. Bu suretle de kendimizle beraber külli varlığın bize intikal eden emanetini de değersizleştiririz.
Hâlbuki Tanrı bize hayatı, bütün tezatlarıyla vermiştir. Nasibimiz, bu tezatları çözmekten ziyade, onlarla beraber ya­şamak olsa gerektir. O hâlde, hayata küsmeden, hayata düş­man olmadan ve onu İnkâr etmeden ona bağlı kalarak yaşa­mak, hatta onu süslemek ve güzelleştirmek niçin mümkün ol­masın? Böyle olunca da hayat kavgası, yurt fikri, millet fikri ve insanlık mefkuresi içine niçin yerleşmeyelim?
Çünkü biz, hiçbir zaman kopmuş birer varlık değiliz. Üs­tünde yaşadığımız toprağın ve içinde geliştiğimiz toplumun birer parçasıyız. Bunlar öyle bir kap teşkil ederler ki bizim ha­yat nizamımıza şekil verirler. Bu nizam, bir taraftan insanla toprak, diğer taraftan insanla insan arasındaki sonu gelmez savaşın bir mahsulüdür. Bu savaş ebeddir ve ebedi olarak devam edecektir. Tanrının bize biçtiği kader, bu savaştan ürk­meden ve ondan kaçmadan onun içine yerleşmektir. İrade­mizin ve ruhumuzun hürriyetini kaybetmeden bunu başara­bilirsek o zaman, bir ermiş, bir târik-i dünya olmadan da Tan­rı bizi kendi katına ulaştırabilir. Bu suretle biz, her birimiz on­dan bir parça olmanın ululuğunu bulmuş olur ve sanki ona ulaşırız.
Hayat hikâyemin son sayfalarını yazarken, onun dalgalı akışını safha safha bir daha düşündüm; inişleri, yokuşları, ge­çitleri ve dönemeçleriyle garip bir yaşantı… Bazen sükûn, ba­zen tehlike anları içinde uzayıp giden garip bir yol. Ümitleri, aşkları veya yenilgileriyle bazen renkli bazen hiçlikten ibaret bir hikâye. Bu hikâyede, bilinmeyen bir el yolumuzu çizmiş­tir. Ümit oyalamıştır. Fikir sürüklemiş, tehlike yolumuzu süsle­miştir. Aşklarımız ise, bütün bunların üstünde, bütün hayatı­mız boyunca, yaşantımıza değer ve mana vermiştir. Öyle ki ben şimdi başımı çevirip arkama baktığım zaman, bütün bunlar bir arada ve hepsi birden, bana her halkası ayrı ayrı yaşanmaya değer bir ömrün, derin hazzını veriyor. Son hük­müm şudur: Eğer yeniden dünyaya gelseydim, gene kendi hayatımı yaşardım.
Şimdi, size anlattığım bu hayat hikâyeme bir isim bulmak lazım? Buldum: Suyu Arayan Adam.
Hikâyem bir yangınla başlamıştı. Ama şimdi serin bir subaşındayım. Ağaçların gölgelediği, çiçeklerin açtığı, kuşların ötüştüğü bir subaşında. Hattâ şimdi bana öyle geliyor ki bütün ömrüm boyunca aradığım su, belki de buydu.
Bu su, bazen masum bir hayal, bazen bir gençlik rüyası, bazen ideal, bazen aşk şeklinde beni arkasından koşturdu.

Bazen onu kaybettim. Bazen buldum, sandım. Ama onu her zaman aradım. Bu arayışta aldanışlarım da inanışlarım kadar güzeldi.
Şimdi kitabımın son satırlarını bağlıyorum:
Çiftlik bendinin şelaleciğinde Kayaş Çayı’nın suları çağıl çağıl akıyor. Yeşil salkım söğütlerin sulara değen dalları, akın­tıların yumuşak dalgacıkları içinde yıkanıyorlar.
Ada, bir güneş seli içinde. Toprak ana, göğsünün kudret­lerini, çimen şeklinde, ağaç, çiçek şeklinde yeryüzüne sermiş. Sular onun memelerinden, Tanrı’nın bereketi gibi fışkırıyor. Çiçekler ve ağaçlar ondan hayat şerbetini ve güneşten renk­lerini emiyorlar.
Her tarafta oluşun, hareketin, derin, canlı ahengi var. Su­ların çağıltısına kuşların cıvıltısı karışıyor. Bu bir musikidir. Bana öyle geliyor ki bu musiki, bahçeleri, vahaları, dağları aşarak her şeyi, hepimizi içine alacaktır. Yerleri, gökleri dol­duracaktır. Sanki âlem, bu musikinin ahengine uyarak, bir renk, nağme ve ziya cümbüşü içinde çalkalanacaktır. Kâinat ebedi raksına, sanki bu musiki içinde devam edecektir.
Epiktetos haklı:
“Allah’ın bize verdiği en büyük nimet, malik olduğumuz hâlde, malik olduğumuzu bilmediğimiz kuvvetleri, bir gün kendimizde bulmak kudretidir.”
Ve gene onun dediği gibi. “Huzurun bir pahası var…”
Evet onu ödemek lazım. Benim ödediğim paha, ha­yatımın hepsidir. Ama bundan üzgün değilim. Ödediğim be­del, ulaştığım kaynak için çok değildir. Çünkü bu kaynağın başında ben, yıllar yılı kaybettiğim en değerli şeyi, yani ken­dimi buldum.

“Bir adam vardı. Suyu arıyordu. Toprağı üç kulaç, beş kulaç kazdı. Suyu bulamadı.
On kulaç, on beş kulaç kazdı. Gene suyu bulamadı.
Sonra yerin derinliklerinde kara kaya tabakalarına rast­ları. Yeise düştü gücü sona erdi ve suyu bulmaktan ümidini kesti.
Fakat bir ses ona:
- Daha derinlere in, daha derinlere, dedi.
Daha derinlere indi ve suyu buldu.”

[1] https://www.dr.com.tr/Kitap/Suyu-Arayan-Adam/Edebiyat/Biyografi-Oto-Biyografi/urunno=0000000054611

[2] https://tr.wikipedia.org/wiki/Suyu_Arayan_Adam

[3] https://www.meb.gov.tr/duyurular/duyurular/100TemelEser/100TemelEser.htm

[4] ] https://tr.wikipedia.org/wiki/Suyu_Arayan_Adam

[5] ] https://tr.wikipedia.org/wiki/Suyu_Arayan_Adam

[6] https://www.edebiyatsayfasi.com/suyu-arayan-adam/