Yak Beni Kor Alev

 

Neydi gönül soframa katamadığım?

Eksik bir lokmamı bir şükür mü?

Açarken ağalar salkım söğüt yemyeşil

Neydi ucu kopuk olup ta bağlayamadığım?

Bir hicran mıydı soframa katarak

Gözyaşıyla suladığım

Sığındığım köşem çok mu dardı

İçine sığacak insana mı yerim yoktu

Bir garip kulun duası mı eksikti gönül soframda

Ruhumla benliğime esir mi düşmüştüm

Gönül soframda dağıttığım bir şeyler eksikti

Varlığımla Filistin de olamadığım

Gözyaşını dökerek sekiz gündür ağladığım

Atamadığım adımlar mı eksikti gönül soframda

Düşünüyorum böylesine bir çıkmazın

Sancının

Anlaşılmazın

İçinde

Vakit ki günde beş vakit nurlanırken

Aşkla imanın pınarında günde beş vakit abdest alırken

Hangi döngünün içinde kalmıştım çıkamıyorum

Çıkmak için bir kapım dahi yok derken

Rabbim açıyor kapıları nuruyla tek tek

Aklımın rotası şaşırıyor

Gönül sofram nurlanıyor

Duygularım neşeleniyor o an

Bin bir dua niyazla Rabbime secde ile varırken

Filistinli kardeşime Nusret’inle yetiş Rabbim diyorum

Birden yüreğim sekiyor yerinde

Rabbime âmin derken Rahmetini kapısında kalıyor

Ölen çocuklar cennette Gül kokulu Nebi ile buluşurken

Şikâyet ediyor bizleri

Parçalanıyorum yüreğimle

Giriyorum yerin dibine

Kor alev içindeyim

Yak beni kor alev

İçimdeki adım attırmayanları da yak benimle

Mehmet Aluç