YAŞAMANIN BİR YOLU

Herkesin bir kabullenişi vardır bu hayatta. Başını hatırlayıp da sonunu bir türlü getiremediği. Onca yaşanmışlık, onca anı... Yarım kalmış hikayeler, yarım kalmışlık. Belki de hiçbir zaman tamamlanamayacak sevgiler... Herkesin vardır. Herkesin vardır bir hikayesi. Herkes yenilmiştir şu hayatta birine.

Tek başımızayız diye düşünüyoruz ya hani bazen, aslında değiliz. Sadece herkes kadar yalnızız biz de. Birçoğumuz içindeki o yarım kalmışlığın bir türlü tamamlanamayacağı düşüncesinin hayal kırıklığını yaşıyor belki de. Ama gerçekten böyle mi düşünmek gerekir bilemiyorum. İyi düşününce iyi mi olur her şey yoksa gerçekçi bir şekilde mi bakmak lazımdır, kestiremiyorum. Bence iyi düşünmek de güç ve beceri isteyen bir şeydir. Ama mesela umut öyle değildir. Dünyada milyonlarca yıldır var olmuş milyonlarca insan mutlaka bir umut parçasıyla gelmiştir dünyaya ve ömrü boyunca o parçayı kalbinde taşımıştır. İnsan her ne kadar '' benim umudum kalmadı, hiç umut yok'' dese de bir yanı mutlaka hâlâ inanacaktır. Bir yanı mutlaka mucize bekleyecek, hayal kuracaktır. Ben en karanlık gecelerimde işte o umut parçasına sarılır ve ''yine sabah olacak'' derim. Ve ne olur biliyor musunuz? Güneş doğar, sabah olur ve her şey geçer. İyi düşünemesem de hep kötüyü düşünse de bir tarafım, aynı zamanda diğer tarafım her zaman umut eder. Böyle olmak lazım gelir hayatta. Böyle böyle öğrenmek lazım yaşamayı. 

Her şey bitmiş gibi görünse de bitenleri yeniden başlatacak bir umut olduğunu bilerek yaşamak lazım.