YENİDEN AYAĞA KALMAK

   Acılar bizi daha çok birleştirir. Kalplerimizi aynı acı etrafında buluşturur. Yoksulluk, hastalık ve en nihayet ölüm...Aslında acılar karşısında söylensek de kimi zaman acıyı sorgulasak da bu acı deneyimlerin bizi olgunlaştırdığının geç farkına varırız.
  Ruhumuz acılarla tanışınca kişiliğimizde derin dokunuşlar hissederiz. Farklı bir olgunlaşma sürecine gireriz. Şikayet etsek de acılara borçluyuz hayatı tanımayı. Düşünün bir kere mutlu olduğumuzda ayağımız yerden kesilir. Mutluluğun rehavetine kapılırız birçoğumuz.  Sahip olduklarımızın değerini de çoğu zaman o nimetin yokluğunda anlarız. Şükretmeyi öyle zamanlarda hatırlarız. Acı çektiğimizde, üzülsek de kahrolsak da hayata karşı daha bir direnç kazanırız. Bir sınavdan geçeriz. O sınavda, hayata ne kadar sağlam tutunabilirsek ruhumuz da o derece güçlenir. Yaşanmışlığın ayrıcalığıdır bu.
   Acı yaşam deneyimlerimizdir bizi hayat karşısında güçlü kılan. Ancak çeşitli sıkıntılarla sınandığımız zaman sabrımızı, dayanıklılığımızı ölçebiliriz. Başarılı ve mutlu anlarımızdan da güç alırız elbette. Ama acıların öğrettiğiyle kıyaslanamaz bu deneyim. Tabii bu yaşanmışlığın herkes üzerindeki etkisi de aynı değildir. Kimisi herhangi bir acıda yıkılırken kimisinin ruh sağlığı bozulurken kimisi de  güçlü bir duruş sergiler acılar karşısında. Şükür  ve tevekkül halidir bu. Güçlü bir ruha sahip olmanın duruşudur.
  Mutlaka hatırlayacaksınız Özgecan Aslan'ın babası Mehmet Aslan'ı. Kızının başına gelenler karşısındaki örnek ve güçlü  duruşunu... Çok az kişide rastlayabileceğimiz bir olgunluk ve tevekkül haliydi o babanınki. Müstesna bir sabır ve olgunluk sergiledi her konuşmasında. O büyük acıyı öyle büyük bir sabırla taşıdı ki herkes Özgecan kızımızın feci bir şekilde hayatına son verilmesine isyan ederken, baba, sağduyusunu ve sükunetini  korudu. Kuşkusuz isyan edilecek bir acıydı o babanın yaşadığı acı. Ama o, acıyı güçlü bir duruşla taşıdı. Yaşadığımız acı olaylar karşısında, buna yol açanlara karşı sessiz durmamalı ve kamuoyunun vicdanını harekete geçirmeliyiz. Ancak bunu sağduyuyla ve bilinçli bir duruşla ortaya koymalıyız. Vakur duruşumuzu koruyarak haksızlıklar karşısında sesimizi yükseltmeliyiz. Tıpkı Özgecan'ımızın babası Mehmet Aslan gibi.
    Acılarda, kenetlenmeyi, sabretmeyi öğrenebiliyoruz. Mutlu zamanlarımızda ve her şey yolunda gittiğinde de şükretmeyi bilmeli, hayatın zorluklarını da taşıyacak gücü kendimizde bulabilmeliyiz. İnanıyorum ki o gücü yüreğimizde taşıyoruz..Sükretmekten aldığımız güçle zor günleri daha güçlü bir yürekle atlatabiliriz. Yaradanın bize verdiği birçok nimet ve güzellikten güç alıp zor günlerin acısını sabırla taşımaya gayret edelim. Zorlukların altında biraz ezilsek de yeniden ayağa kalkmayı ancak böyle başarabiliriz.