YÜREĞİN S-ONSUZ Ç-AĞRISI

Asası mı hecelerin?

Aşina olduğum yalnızlığı ise

Sen ve ölüm diye hecelerim.

Resmi ya da rengi yok bu aşkın

Mevsimlerden dile istediğin kadar

Kıyabildiğin varlığımda

Şerh düştüğüm aşkın sensin muhatabı.

 

Öykündüğümse ölü zamanın ilk günü

Gözümden kıskanırken seni ve aşkı

Küllerimde saklıdır hayalin

Hayalin belki de sessizliğin beyitleri

Betimleyemezsin içimdeki çaresizliğin bakiyesini.

 

Rabıtası ömrün

Körüklediğin kadar da üz yüreğimi

Özümde neysem oyum da sözümde

Akışkan bir lanetse düşmezken yakamda

Asılı aşkın ve acının hicreti

Kor hecelerden inşa ettiğim

Bir şömine kadar da yanar içimde

Telaşla bu bitimsiz özlemin na’şı.

 

Ne ölüyüm ne diri

Sevdiğim kadar en derinde saklı

Araf’ın mükerrer sıfatı

Güldüğüme yandığıma da kanma sakın

Kandığım kadar sana

İfşa etmedim mi yüreğin s/onsuz ç/ağrısını?

 

Bir özlemse giyindiğim

Savurduğum öznemden firar ettiğimin ta kendisi

İçre dönük her hutbe

Konuşlandığım göğün seferisi adeta

Sayıkladığım her imge.

Bir karartı ise mesafe

Yüreğe yakın bir tecelli değil miydi, durma söyle?

 

Sağanağına müteşekkirim kâinatın

Islandığım kadar ruhumda aşkı koklarım

Matemim de değil özrüm

Nazenin bir çiçeksem

Sanma da boynumu bükerim.

Azığa aldığım düşlerim

Düşlerden şiirler ördüğüm

Ömrün de bir güftesi âdeta

Nemalandığım bunca kırgınlık

Sanma da saklıdır artık aşkın satır aralarında.

 

Araladığım göğün penceresi

Meylettiğim bunca his belli ki aşkın şeceresi

Sinemde giz

Sevdiğim kadar yürekten taşan sis

Sindiremediğim bir ihanetse

Dokunulmazlığı elbet ömrün

Vuku bulacaktır da yüreğimin muhatabı

Sevdiğim kadar huzur bulduğum.