DEMİRCİ

DEMİRCİ

Ben bir küçük çocukken bir zavallı sefildim;

Ömrün ağır yumruğu beni dahi inletti;

Kopardığım feryâdı yine bana dinletti;

Çok vakitler hiç kimse sormadı ki: Ben kimim? ...

Lâkin bir gün dedim ki: 'Benim gibi en sağlam,

En kuvvetli kollara sahip olan bir adam

Kendi gibi bir kuldan,

Bir merhamet umarak ekmeğini dilenmez;

Yer yüzünde kendine av bulacak bir arslan

Başkasına güvenmez;

Her bahtiyar alında bir kavganın teri var;

Eğer kişi isterse tâli'ini kucaklar.'

Gençliğimin en tatlı, en ateşli yaşında,

Şu örsümün başında,

Çekicimle çalışmak sanatını buldum ben;

Memleketin namuslu demircisi oldum ben.

Demircilik! ... Evet bu, sıkıntılı bir iştir;

Bunun için göğüste kalbim gibi kalp gerek,

Öyle erkek bir kalp ki Allah ona ürkmemek,

Zahmet çekmek, katlanmak kuvvetini vermiştir.

Ancak benim zahmetim karşılıksız değildir;

Örs üstünde döğdüğüm bir biçimsiz sert demir,

Çekicimin altından

Alet olup çıkınca bana bir zevk aldırtır.

Benim terli alnımı asâletli bir insan,

Vakarıyla kaldırtır.

Bu saatte duyduğum yorgunluklar hep gider;

Bir ses bana içimden: Çalış, çalış, çalış der.

Yan, ocağım bir güneş aleviyle yan, parla;

Gözlerimi bir mihrab nûru gibi yaldızla.

Yan ocağım, can göster;

Bir ananın mübârek bağrı gibi sesler ver.

Mehmet Emin Yurdakul Hayatı ve Edebi Kişiliği