İBTİDÂNÂME’DEN
 
Bu hadîsi buyurdu Peygamber:
Kangı kişi ki dirliğin ister,
 
kendisinden gerek kim ol öle,
dirliğin ma‘nisin ölüp bula.
 
Ölmeden tez ölün ağın göğe,
kim sizi ay ile güneş öğe.
 
Ol kim öldü, ölümsüz ol kaldı;
uçmağı bu cihanda nakd aldı.
 
Kim ölürse, bugün diri ola;
ol kim ölmez, yarın yavuz ola.
 
Dünyanın dirliği geçer, kalmaz;
Tanrı’dan kim diriyse, ol ölmez.
 
Girtü dirlik, ölümsüz ölmektir;
Tanrı birle hemîşe olmaktır.
 
Bu cihan sevmeğin, gemişmektir;
aşk odundan hemîşe pişmektir.
 
Kendiden yavuzu gidermektir;
Ol kim etmez bunu, ne ıraktır!
 
Ölmeğin ma‘nisi budur, gey bil;
nefsin öldür, kim olasın bismil.
 
Kendizinden yavuzluğu sürgil;
ne neseden ki Hak değil, durgıl.
 
Sarp iştir, bunu edemeyesin;
yalunu bu yola gidemeyesin.
 
Kendizinle içi çıkamayasın;
gözsüz ol ay yüze bakamayasın.
 
İste anı ki yolu varmıştır;
cânını Hak nuruna karmıştır.
 
Kim seni ol ulu Hak’a değire;
korkulu köprüden genez geçire.

Fâilâtün mefâilün fa‘lün.

Yakup Şafak ,Mevlâna ve Sultan Veled’in Türkçe Şiirleri , Konya, 2008, Bşh.Bld.Yay.

Sultan Veled Hayatı ve Şiirleri 13. yy

Sultan Veled ve Rebâbname Mesnevis