“La’l-i lebüne rûh desem lâf değüldür
Şâ’ir sözi bî-rûh ola insâf değüldür

İzün tozını farkıma tâc eylediğüm bu
Fark eylemeyen cevheri sarrâf değildür

Ol mâhı görünmez diyü âşık niçün ağlar
Işk ile meğer âyînesi sâf değüldür

Bağlandı gamunla girih-i rişte-i candur
Ol mûy-miyânda görünen nâf değüldür

Cânâ seni cân ile severse n’ola Nev’î
Hakkâ ki seni sevmemek insâf değüldür