Muhannâ destine sâkî alınca sâgar-ı sahbâ

 Tulû’ itdi şafakdan sandılar mihr-i cihân-ârâ

 Elinde gün gibi işrâk ider geh câm-ı pür-nûrı

 Muşa’şa’ eyleyüp izhâr ider gâhî yed-i beyzâ

3. Döker geh sâgar-ı billûra la’li mâye-i cân geh

Şarâb-ı feyz içer peymâne-i hur-şîdden ‘îsâ

 Pey-ender-pey salup ‘aks-i ruh-ı pür-tâb-ı dil-sûzın

 Tecellîzâr ider bezm-i meyi Tûr-ı Kelîm-âsâ

5. Surâhîden dem-â-dem bâde-i pür-cûşı dökdükçe

 Tutuşmış nâydan NEHCÎ hemân âteş çıkar gûyâ

 

 

Üzeyir ASLAN, BESNİLİ NEHCÎ DEDE (1616-1680?) ve DİVANI, T. C. KÜLTÜR VE TURİZM BAKANLIĞI KÜTÜPHANELER VE YAYIMLAR GENEL MÜDÜRLÜĞÜ 3372, ANKARA 2012