mef â’įlün mef â’įlün mef â’įlün mef â’įlün
Benem deryâ-yi eşkinde vücûdı ayn-ı nûn olmış
Kenâr-ı âbda aks-i şecer-veş ser-nigûn olmış
Şarâb içenleri va’iz niçün öldürmelü dirsin
Rızâ vir emrine Hakkuň sözüň hadden birûn olmış
Kodum bir sıfr dâġı sįnede olan elif üzre
‘Alâmet bir iken ışkâ görenler didi on olmış
Şu denlü irdi tîrün zahmı cisme ey kemân-ebrû
Gören didi be bu ucdan uca ‘ayn-ı ‘uyûn olmış
Tabįbüm nâr-ı derdüň Zâtį’yi bir derde tuş itdi
Saru benziň görenler didiler eyvâ be bu nolmış
(Tarlan, 1970:101)