Fâ’ ilâtün fâ’ ilâtün fâ’ ilâtün fâ’ ilün
Kıldı âfâkı münevver tal’ at-ı rahşân-ı ‘ îd
Halka dîbâlar geyürdi mâh-ı nûr-efşân-ı ‘ îd
Câme-i dîbâ ile tâvûs-ı zerrîn-bâldür
Dil-rübâ kim eyler ol reftâr ile cevlân-ı ‘ îd
Ayaguñ tozıyla vezn itmez birin ehl-i nazar
Toptolu Yûsuf-likâlarla bu gün mîzân-ı ‘ îd
Salınur her şâh-ı gül nâzük nihâl-i ergavân
Bâg-ı cennetden nişan virdi bahâristân-ı ‘ îd
Sâkıyâ rıtl-ı girân eksük gerekmez aradan
Yahşı agırlanmak ister hâsılı mihmân-ı ‘ îd
Şimdi tîg-i cevr ile öldürme kurbân oldugum
Îd-ı Edhâ geldüginde idesin kurbân-ı ‘ îd
Âşıka ihsân ise maksûd elüñde dûstum
Dest-bûsuñdur muhassal Bâkîye ihsân-ı ‘ îd