Lebün meyi ile bir dem dimâğ eğer ter ola

Lebün meyi ile bir dem dimâğ eğer ter ola

Gerek ki sözlerümüzden cihân muattar ola

Gözüm nemi neme eksük komaz velî yârun

Yaşuma ger nemenürise dahi hoş-ter ola

Koyabilürse başı ayağına halk-ı cihân

Gerek ki zülfü gibi cümle ser-ber-ser ola

Hevâ dimâğuma urdu aceb değül şimdi

Bu göz yolumdan eğer yaşlarum mukattar ola

Hayâlüne taparım büt-perest-i hod değülem

Nereye bahar isem sûretün musavver ola

Meğer ki bu gönülüm ârzû-yi şekker ider

Ki dâimâ ağızumda lebün mükerrer ola

Güneş ile gicenün ictima’ı yoh ya neçün

Bu kara zülfü nigârun yüzünde der-hur ola

Kadı Burhaneddin Hayatı

Tuyug ve Gazeller

Edebi Kişiliği