Çilli Öyküsü Konusu Metni Sabahattin Ali’nin Biyografisindeki Yeri

06.01.2020

Çilli Sabahattin Ali

Çilli adlı öykü Sabahattin Ali’nin 1947 yılında ilk önce bir dergide yayımlanmış daha sonra Sabahattin Ali’nin son hikâye kitabı olan Sırça Köşk [1] adlı öykü kitabına alınarak kitap haline basılmış öykülerinden birisidir.

Sabahattin Ali, 1945 yılında artık öğretmenlikten de atılmış düzenli bir gelirden de olmuştu. Bu yıllarda Kuyucaklı Yusuf(1937), İçimizdeki Şeytan (1940), Kürk Mantolu Madonna, adlı romanları da çıkmış, Değirmen 1935), Kağnı (1936), Hanende Melek (1937) Sırça Köşk (1947) ve Yeni Dünya öykü kitaplarından az bir gelir de elde etmeye de başlamıştı. Fakat artık maaş da alamadığı için hayatı yazarlıktan kazanmak zorundaydı. Öğretmenlikten atıldıktan sonra İstanbul’a gelmiş ve hayatını gazetecilikten kazanmak için uğraşmaya başlamıştı. 1945 yılında geldiği İstanbul’a LaTurqıe ve Yeni Dünya Gazetelerinde fıkra yazarlığı yapmaya başlamıştı.[2] Fakat bu günlerde Aziz Nesin ile kendi dergilerini çıkarmaya karar vermişlerdi.

Nihayetinde Aziz Nesin ile birlikte Marko Paşa adlı mizah dergisini çıkarmaya başlamışlardı. Fakat öğretmenlikten de atılmış olmasının verdiği hınç ile hükümet ve sistem aleyhine yazdığı eleştirilerin şiddetini artırmış, sivri dilli ortağı Aziz Nesin de boş durmuyordu. Bu nedenle birkaç sayı sonrasında Marko Paşa hükümet tarafından kapatıldı. Marko Paşa ve adının diğer türevleri olan dergilerde Aziz Nesin de kara mizah ve alegori yöntemiyle baştakiler ile uğraşan yazılar ve öyküler de yazıyordu.

Her biri birkaç sayı çıkan dergiler hükümet tarafından kapatılıyor, onlar da Marko Paşa Dergisinin adını Malum Paşa, Merhum Paşa, Hür Marko Paşa, Mazlum Paşa, Yedi Sekiz Hasan Paşa, Öküz Paşa gibi adlarla yeniden çıkartıyorlardı. [3]

Sabahattin Ali, Çilli adlı öyküsünü 1947 yılında ve işte bu şekilde yaşadığı günlerde kaleme almıştı. Bu öyküsü Muhtemelen ilk kez Marko Paşa veya yukarıda türevleri yazılan Marko Paşa Dergisinin devamı olan dergilerden birisinde yayınlandı. Bu öykü kurmaca bir öyküden ziyade Sabahattin Ali’nin bir anısı olma, bir anıya dayanan bir öykü olma özelliği taşır. Sabahattin Ali’nin bu öyküsü fahişlerin hayatı ile ilgili yazdığı öykülerden biridir. Bu öyküyü özel kılan bir diğer husus ise öyküdeki Çilli Nigar adlı kadın fahişenin Sabahattin Ali’nin Aydında Almanca öğretmenliği yaparken öğrencilerinden birisi olmasıdır.

Öyküdeki anlatıcı ile yazarın aynı kişi olduğunu ortaya koyan pek çok emare vardır. “Çilli” öyküsü, öğretmen anlatıcının İzmir’in sıcak bir gecesinde bir bara girmesi ile başlar. Anlatıcı öyküdeki Çilli adlı fahişe ile tanışır. Çilli, anlatıcının Aydın’da Almanca öğretmeni iken öğrencisi olduğunu söylemiştir. “Ben…- dedi. -Nigar… Aydın’da” [4]Sabahattin Ali ise Almanya dönüşünde Aydın’da Almanca öğretmenliği yapmıştır. “Çok pencereli, çok aydınlık bir sınıf. Çok aydınlık yüzlü çocuklar ve orta sıraların en önünde oturan iki örgü saçlı, çilli bir küçük kız çocuğu gözlerimin önünde birdenbire canlanıverdi”. [5] Çilli, “Eskişehirli bir tren memurunun çocuğu olan bu haşarı kız, bu yabancı kelimeleri ve kaideleri herkesten önce kavrıyor, ezberliyor, ayağa kalktığı zaman: “Ah, bunlar da bir şey mi sanki! Ben daha neler öğrenebilirim! Diyen yarı alaycı bir gülüşle insanın yüzüne bakıyordu.”[6]

Sabahattin Ali, Çilli adlı öykünsün kadın kahramanı olan öğrencisi Cilli Niğar ile karşılaştığında aradan 17 sene geçtiğini de bu öyküde yazmıştır. Nitekim Sabahattin Ali bu öyküsünü 1947 yılında yazmış, 1930 yılında ise Aydın’da Almanca öğretmeni olarak görev yapmıştır. Bu bilgi bile tek başına bu öykünün Sabahattin Ali’nin özgeçmişindeki bir anısı olduğuna yeterli bir kanıttır.

ÇİLLİ ÖYKÜSÜ METNİ [7]

Sıcak ve boğucu bir gündü. Kan ter içinde gece yarılarına kadar boş laf dinlediğim bir ahbabın evinden çıkmış, ağır ağır Kordonda yürüyordum. İzmir’in gündüzlerinden beter olan bu yapışkan, ıslak gecelerinde deniz, serinlik değil, sadece buğu halinde etrafa yayılan bir yosun ve pislik kokusu verir. Yol tenha idi. Birbirinin içine girmiş gibi karmakarışık, sahile yaslanan irili ufaklı yelken gemilerinin direkleri kuru ağaç dalları gibi, hafif hafif kımıldıyor, teknelerin içinden ara sıra Giritli kayıkçıların Rumca konuşmaları duyuluyordu. Biraz daha ilerde vapur iskelesinin yakınlarında tek tük hamallar ile, arabacıları yerlerinde uyuyan bir iki fayton vardı. Bunların ötesinde bir binanın ikinci kat pencerelerinden sokağın kaldırımlarına parlak ışıklar ve kötü bir dans müziği dökülüyordu. Bu rıhtımda dört beş tanesi sıra sıra dizilmiş olan barlardan birinin önündeyiz. Belki bu saate kadar kaldığım evdeki ipe sapa gelmez gevezeliklerin uyuşturucu tesirinden kurtulmak, bir şeyler, kirli veya temiz, ama herhalde hareketli bir şeyler görmek için, fakat kendi kendime: “Bu sıcakta soğuk bir şey içeyim “ bahanesini ileri sürerek, bu gemici barının dar taş merdiveninden yukarı çıkmaya başladım.

Bütün masalar dolu değildi. Ama dört beş yerde öbek öbek kalabalık gruplar vardı. Cazın bulunduğu yere yakın bir masada beş altı tane, tuvaletleri de yüzlerinin yorgun ifadesi kadar pörsümüş kız oturuyordu. Müşteriler birbirlerine hiç uymayan çeşittendi. Direklerin arkasında loş bir köşeye çekilmiş olan birkaç genç, herhalde ellerine nasılsa biraz para geçmiş birkaç bekâr memur, iki kişiye bir bira içip, dans başlayınca kadınların bulunduğu masaya doğru koşmakla bu gece müthiş hovardalık ettiklerini sanıyorlardı. Daha ortalama bir masada dört beş Marmarisli gemici, süngercilikten kazandıkları para ile aldıkları motorun son seferinde ellerine geçeni, biri Rum, biri Türk iki şişman kadına üst üste bool ısmarlayarak tüketmeye uğraşıyorlardı. Yukarı kat localarından birinde kır saçlı eski bir hovarda, bar sahibi ile ahbaplığına dayanarak üç kadını birden etrafına oturtmuş, az masrafla son çağlarının esaslı bir zevk gecesini yaratmaya uğraşıyordu. Smokininin kolları yıpranmış kirli gömlekli ve kirli tırnaklı bir garson, masama yaslanarak ne istediğimi sordu. Bir bira söyledim ve bu sırada başlamış olan dansı seyre koyuldum.

Okumuş yazmış olanla kara cahili, kibar terbiye görmüş olanla ömrünü ekmek parası ardında ve denizde harcarken terbiyeye vakti kalmamış olanı, iyi ile kötüyü aynı hale, aynı tek biçime sokan sarhoşluğun o ilerlemiş haddi, bütün erkeklerin suratında yılışık, şehvetli, ama tamamen ruhsuz bir maske halinde sırıtıyordu. Sarhoş olsun olmasın bütün kadınların yüzlerinde, hareketlerinde ise: “Aman Yarabbi, ne zaman bitecek! “ diyen bir ifade vardı; ve bununla bu geceyi değil, bu hayatlarını da değil, her şeyi, ama her şeyi kastettikleri besbelli idi. Bu akşam mümkün olduğu kadar çok para bıraktırmak vazifesini üstüne aldığı erkeğin yüzüne meslek icabı, fakat lüzumsuz bir gülüşle bakan kadın, adamın biraz fazlaca sarılması, yahut sakalları fırlamış terli suratını yanağına yapıştırmak istemesi üzerine, derhal kuyruğu çekilmiş bir kedi halini alıyor, herifi iki eliyle birden itiyor, sonra fazla kızdırıp müşteri kaybetmemek için de, hemen sırnaşmaya başlıyordu. Bütün bu değişmeler o kadar çabuk oluyor, o kadar keskin hatlarla birbirinden ayrılabiliyordu ki, bunlarda insan hislerinin değişmelerini aramak saçma idi.

İçimde tuhaf bir ezilme ile başımı başka taraflara çevirdiğim zaman; bar kadınlarının masasında tek başına oturan, siyah kadife tuvaletli, bütün sırtı, omuzları ve aşağı yukarı bütün göğsü açık sarışın bir kızın dikkatle bana baktığını gördüm. Yüzü o anda bana pek yabancı gelmedi. Fakat buralardaki kadınlar zamanla o kadar birbirlerine benzer oluyorlar ki, ben de: “ Herhalde bir yerde görmüş olacağım yahut benzetiyorum! “ dedim ve bunun üzerinde fazla durmadım. Yalnız dans etmek için sıra bekleyen bu kadar delikanlı varken onun masada oturması tuhafıma gitti. Öyle pek çirkin değildi, sonra gecenin bu saatinde erkekler sarılıp ortada dönecekleri kadınların yüzlerine bakmıyorlar, sadece ellerinin dokunacağı bir çıplak et ve burunlarını dolduracak keskin bir kadın kokusu arıyorlardı. Kadının gözlerini hiç çevirmeden bana bakmasından adeta rahatsız oldum. Başımı tekrar dans edenlere çevirince, düz siyah saçları yüzüne dökülmüş, gözleri sarhoşluktan yarı kapalı, zayıf bir kadınla kırk yaşlarında ciğer gibi kırmızı suratlı bir gemicinin tokalaştıklarını gördüm. Adamın ustura ile kazınmış başının derisi ve bir tarafı uzun, bir tarafı kısa olan, sigaradan sararmış kır bıyıkları bile hırsından titriyordu. Bir garson onları ayırmaya uğraşırken yanımda başka bir garson belirdi. Kulağıma doğru ahbapça eğilerek kaşları ile tek başına masada oturan kadını işaret etti:

-Bayan masanıza gelmek istiyor. Dedi.

-Aman aslanım, benim öyle yağlı müşterilerden olmadığımı bilirsin!

-Hayır, sizinle bir şey konuşacakmış!

-Allah Allah, buyursun!

Garson o tarafa bakıp, başı ile kadını çağırdı. Ben de yüzüme, buna razı olduğumu anlatmak isteyen bir ifade vermeye çalışarak o tarafa baktım. Kadın yerinden kalktı, o zaman çok sarhoş olduğunu anladım. Masalara, iskemlelere ve salonda bir baştan bir başa sıralanmış olan direklere tutunarak yürüyor ve güçlükle ayakta duruyordu. Garsonun çektiği iskemleye yığıldı. Başı önünde, biraz durduktan sonra gözlerini bana çevirdi, dikkatle baktı. Bu bakışlarda, çok sarhoş bir insanın bir parça olsun aklını başına toplayabilmek için sarf ettiği o müthiş gayretten başka bir şey görmedim. Yalnız, yüzüne yakından baktığım zaman, onun bu biraz yukarıya kalkık burnunu, çekik ve tatarımsı gözlerini, hele o burnu ile gözlerinin altına doğru yayılan kırmızımtırak çilleri muhakkak tanıdığımı anladım. Ama nereden tanıyorum, diye yine kendimi zorlamadım. Kadın susuyor, hep o faydasız gayretle yüzünün adalelerini oynatıyordu. Bir şey söylemiş olmak için:

-Niçin dans etmiyorsunuz? Dedim.

Eliyle, “Haydi be! “der gibi bir işaret yaptı, sonra birdenbire ayağa kalkmak ister gibi toparlandı. Sarhoşluğu hiç belli olmayan bir sesle:

-Beni tanımadın mı Hoca?-dedi.

O zaman birdenbire bir tuhaf olduğumu hissettim. Sırtımdan sıtma titremesine benzeyen bir ürperme geçti.

-Kız- dedim. Kız… sen…-

-Evet. Ben! Ben…- dedi. -Nigar… Aydın’da…-

Çok pencereli, çok aydınlık bir sınıf. Çok aydınlık yüzlü çocuklar ve orta sıraların en önünde oturan iki örgü saçlı, çilli bir küçük kız çocuğu gözlerimin önünde birdenbire canlanıverdi. Ben onlara Almanca okutuyordum. Eskişehirli bir tren memurunun çocuğu olan bu haşarı kız, bu yabancı kelimeleri ve kaideleri herkesten önce kavrıyor, ezberliyor, ayağa kalktığı zaman: “Ah, bunlar da bir şey mi sanki! Ben daha neler öğrenebilirim! Diyen yarı alaycı bir gülüşle insanın yüzüne bakıyordu. Zil çalar çalmaz yerinden fırlayıp beni elimden tutar:

-Hoca, haydi voleybol oynayalım diye bahçeye sürükler ve o kısacık boyu ile topu ok gibi filenin öbür tarafına fırlatırdı. On iki yaşlarında ya var, ya yoktu. Ateş gibi, her hareketinden hayat fışkıran bir çocuktu. Bütün bunlar kaç sene önceydi? Şöyle bir hesapladım. On dört sene olmuş. Ama onun yüzüne baktıkça artık o güçlükle kendini toparlayan sarhoş kadını değil, benim olduğu kadar bütün mektebin, hocaların ve arkadaşlarının sevgilisi olan küçük Çilli’yi görüyordum. Sanki hiç değişmemişti. O burun, o gözler, o altın sarısı saçlar ve o kızıl çiller.

Akla ilk gelen o boş, o yersiz şeyi sormamak, “Kızım, nasıl oldu da buralara düştün?” dememek için kendimi zorladım. Aydınlık sınıfımızda olduğu gibi, gülmemek için kaşlarımı çatmaya çalışarak, yüzüne baktım ve bekledim. O zaman o, benim farkında olmadan beklediğim şeyi söyledi:

-Hoca, hiç değişmemişsiniz! Bana hep eskisi gibi bakıyorsunuz! dedi.

-Öylesin Nigar!-

-Değilim Hoca!-

Bunu der demez sahiden yüzü değişti. Bizi bir anda on dört sene önceye götüren o yakınlığın yavaş yavaş kaybolduğunu hissettim ve çok üzüldüm. Nigar çıplak kolunu masaya, başını omzuma dayayarak mırıldandı:

-Başınızı ağrıtacak değilim Hoca, sizi görünce hemen tanıdım. Ama bir derdim olmasaydı size kendimi tanıtmazdım. Mademki yüzüme baktığınız halde Çilli’yi tanımadınız…-

Başını omzumdan çekti, göğsü ile masaya yaslandı. Damdan düşer gibi:

-Bir çocuğum var da ondan size geldim! Dedi.

Ne demek istediğini iyice anlamadığım halde, pek anlayışlı görünmek isteyen bir tebessümle: “Devam et!- “der gibi başımı salladım.

Çilli:

-Bakın size anlatayım… diye kopuk kopuk cümleler, yarısı ağzından çıkmadan dağılan kelimelerle ve adeta başka birinin hayatından bahsediyormuş kadar kayıtsız, şunları söyledi. Babası onu orta mektebi bitirir bitirmez, daha on beş yaşındayken, istasyonda şef muavini olan kırk beşlik birine vermiş. Nigar:

-Ne yapayım, oturacaktım herifle! Bu kadar sene de oturdum zaten. Ama adam ellisinden sonra rakıya vurdu. Başkalarının da sarhoş kocaları var diyeceksin. Ama çocukları da var. Onlarla avunuyorlar. Bizimkinde ise çocuk yapacak hal de yoktu. Üstelik bir de kıskanç! Bizim sınıftan Buldanlı bir Kemal vardı ya, o, o zaman tıbbiyede okuyordu. Şimdi doktor. Eşek. Hani güzel bir çocuktu. Mektepte iken beni bisikletine bindirir gezdirirdi. İşte o, tatilde Aydın’a gelmiş, parkta gördüm. Mektebi hatırladım. Ayol bize gelsene, dedim. Evi de tarif ettim. Hemen bizim ihtiyara yetiştirmişler. Meyhaneden kalkıp benimle kavga etmeye eve gelmiş. Hiç de bu kadar erken sökün etmezdi diye şaştım kaldım. Ben daha ağız açmadan bir küfürdür başladı: ‘Parklarda delikanlılarla konuşmuşsun! Benim bu memlekette namusum var, kaltak!’ diye üstüme yürüdü. Bende de artık sabır taşmış. ‘Herif senin neyin var bilmem ama neyin yok pekiyi biliyorum. Yeter artık sünepe kahrı çektiğim!’ deyivermişim.

-Sen misin diyen! Herif kapı arkasından şemsiyesini kaptığı gibi başıma gözüme vurmaya başladı. Bu sırada Kemal de gelmez mi? Halimizi görünce hemen gitmeye kalktı. Ben arkasından bağırdım. Ne bileyim ben, cahillik işte: ‘Gitme Kemal’ dedim, ‘senin yüzünden başıma bunlar geldi.’ Bizim ihtiyar işte bu lafa yapıştı. Beni bütün Aydın’a rüsva etti. Kemal’le bir geçmişimiz olmadığına kimseyi inandıramadım. Aman Hoca, siz bilirsiniz, ben delibozuk bir kızım. O herifle yedi sene nasıl oturdum, şaşıyorum. Dedim ya, cahillik. Bu da cahillik. Kan başıma çıkıverdi. Kapıyı suratına kapadığım gibi çıktım gittim. Ama ortada ne Kemal var, ne bir şey. Ben arkasından bağırırken o sıvışmış. Akşam da Buldan’a gitmiş. Bu halde baba evine de gidemem. Zaten laftan bıkmıştım. Orda da oturup gık dediğim bu muameleleri yeni baştan görecek değilim. O gece bir ahbap evinde yattım. Ertesi gün evden eşyalarımı aldırdım, bileziklerimi sattım, İzmir’e geldim. Sizin anlayacağınız İzmir’den de üç beş gün sonra buraya geldim. Ama bu üç sene evvelki gelişim. O zaman altı ay çalıştım. Her şeye boş verdim. Ne olacak? Bir can değil mi? İnsan evde de yaşar, barda da yaşar. Ama günün birinde bizim Kemal bir sürü arkadaşı ile beraber bara gelmez mi? Beni görür görmez bir masama koşsun, bir ağlasın, bir dövünsün! ‘Ah, sen benim yüzümden buralara düştün. Bu mesuliyet beni mahvediyor!’ falan, hep sarhoş ağzı. Ama insanın canı inanmak istiyor işte. ‘Ben seni burada bırakmam, yürü gideceğiz, beraber yaşayacağız. Nikâh edeceğim!’ deyince kandım. Bar sahibi ile hesabımı kestim. Zaten alacaklıydım. Hepsini bağışladım. Hır çıkarmadan bıraktılar. İstanbul’a gittik. Beş altı ay oturduk. ‘Babamdan izin çıkarsa nikâh edeceğim!’ deyip dururdu. Canım, keyfine kalmış bir şey, ister etsin ister etmesin, vız gelir. Ama günün birinde baktım gebeyim. ‘Hemen çocuğu aldır!’ dedi. ‘Ne lüzumu var’ diyecek oldum. ‘Olmaz, olmaz! Nikâhsızken çocuk istemem!’ dedi. Baktım asıl korkusu, çocuk olursa balta olurum diye. Bana namus numarası yapıyor. Bir gözümden düştü, bir gözümden düştü! Böyle budala yerine koymuyorlar mı, işte insana asıl o dokunuyor. ‘Peki!’ dedim. ‘Sen üzülme! Ben İzmir’e giderim, tanıdık doktor var, masrafsız, gürültüsüz aldırırım!’ Bindim vapura geldim. Hemen bara yerleştim. Beş on kuruş kazandım. Sekiz ay oluyor çocuğu doğurdum. Görme, nur topu gibi bir oğlan, Hoca. Bir kadın tuttum, o bakıyor. Süt veriyor, biz burada her akşam sarhoşuz. Sarhoş sütü çocuğa yaramazmış. Elin bakması ana gibi olmuyor ama ne yaparsın. Kemal adresimi bilmiyor. Mektebi var gelemiyor da. Gelmek istediği de şüpheli ya zaten.

-Ne diyecektim? Çocuk bu yaşlarda otellerde sefil oluyor. Sizi görünce aklıma geldi. Ankara’da bildiğiniz çoktur. Orda bir çocuk yuvası varmış. Oraya yerleştiremez misiniz? İki yaşına gelsin, alırım. İsteseler bırakmam! Ama böyle kucak çocuğu olmaktan bir çıksın!-

-Elimden geleni yaparım çocuğum! dedim. Ama babasına neden haber vermiyorsun?

Belki de anlattığı şeylerin tesiri ile sarhoşluğu bir hayli azalmış olan Çilli, gözlerini adeta hiddetle üstüme dikti:

-Ne münasebet?- dedi. Çocuğunu istemeyene ne diye haber verecekmişim? Onu ben doğurdum, ben büyüteceğim. Haberi bile olmayacak budalanın.

Yorulmuş gibiydi. Ama gözlerinde çocuğundan bahseden her ananın gözündeki o biraz vahşi parıltı vardı.

-Yaparsın işimi değil mi, Hoca?- dedi. -Bilirim siz beni çok seversiniz. Rahatsız etmeyeyim!

Kalktı, elleri ile masaya dayandı, yüzüme doğru eğilerek fısıldar gibi:

-Göreceksin Hoca. dedi, Yemeyeceğim, içmeyeceğim, oğlumu büyütüp adam edeceğim. Sonra günün birinde oğlumla yolda giderken babasına rast geleceğim. Oğluma, ‘Sen yürü!’ diyeceğim. Ondan sonra babasının yakasına yapışıp: ‘Bak pezevenk, diyeceğim, doğmadı sandığın oğlun büyüdü, aslan gibi oldu. Ama seni bilmeyecek, sana baba demeyecek.-

Arkasını döndü, biraz önceki sarhoşluğu tekrar geri gelmiş gibi sallana sallana, masalara ve direklere tutunarak masasına gitti, oturdu.

(Sabahattin Ali, 1947)

Hakkımızı Yedirmeyiz

Cankurtaran

Çirkince

Bir Aşk Masalı