“Her kim cihâna geldi peşîmân olur gider
Kim derd ile gelür ise dermân alur gider
Evvel kâdem bu menzile çün basdı ağlayu
Ahir dahi o zâr ile giryân olur gider
Has ü haset niçün bizi bu milke getüren
Üryân getürdi yine hem üryân alur gider
Bayramıdur ölüm güni gerçek âşıklarun
K’anlar cânını ma’şuka kurban alur gider
Hak sen inayet it bu Kemal Ümmî âsîye
Kim hazretüne el dolu isyân alur gider.”
(Güzel 2009: 649).