Muttasıl Feyzî Beğ’ün meddâhı olsak veçhi var
GAZEL
Muttasıl Feyzî Beğ’ün meddâhı olsak veçhi var
Fahnmuz kâmilleri medh eylemekdür şâirüz
(Sürekli feyzî Bey’i övsek şaşılmaz; övüncümüz olgun
kişileri övmektir, şâiriz.)
İltifâtı gayrılar gibi degül nazm ehline
Lutfı dâ’imdür biz ol sâhib-suhandan şâkirüz
(Onun şâirlere iltifâtı başkalarınınki gibi değil, lütfu
süreklidir bizi o söz sâhibinden memnunuz.)
Mir’ât-ı rûy-ı yâre ki biz nâzır olmışuz
Kesb-i hakikat etmeğe bir vech bulmuşuz
(Biz sevgilinin yüzünün aynasına bakmışız. Böylece gerçeği
görmeğe yol bulmuşuz.)
Bezm-i safâda bizden alur neş’e ehl-i zevk
Peymâneyüz ki bâde-i vahdetlerle dolmuşuz
(Zevk sâhipleri eğlence toplantısına neşeyi bizden alırlar.
Birlik şarabıyla dolu bir kadehimiz var.)
Bir gonceyüz ki sohbetümüz rûz târeler
Nâdân eline düşmek ile gerçi solmusuz
(Biz câhillerin eline düşmekle gerçi solmuşsak da
konuşmamızla ruhları tazeleyen bir goncayız.)
Def’ât ile süpürmeğe meyhâne sadrını
Mestâne rîş-i zâhid-i şeyyâdı bulmışuz
(Meyhânenin başköşesini süpürmeğe birçok kez sarhoşlukla
iki yüzlü ham sofunun saka elimiz geçirmişiz.)
Meyhâneden geçilmeğe yok çâre Rûhîyâ
Hakkaa ki her bulmış isek anda bulmışuz
(Rûhî meyhâneden vazgeçmemize çâre yok. Doğrusu biz ne
bulmuşsak orada buluşuruz.)
